y colorin colorado, este cuento se ha acabado

ode aan de straathond

Mij maak je absoluut niet gelukkig met loslopende honden. Dit heeft zijn oorsprong in het huis-aan-huis rondbrengen van folders in mijn jeugdige jaren. Ik heb gedurende het reizen dan ook een voorkeur ontwikkeld voor islamitische landen, waar het beest nauwelijks in het straatbeeld aanwezig is. In Zuid-Amerika wemelt het van de straathonden. Maar tot mijn grote vreugde bleken deze straathonden rustiger en aangenamer dan veel honden in het bezit zijn van iemand. Daarnaast zijn deze straathonden uitermate gevoelig voor de beweging van het oprapen van een steen…. In Buenos Aires zijn nauwelijks straathonden en is alles aangelijnd. Professionele hondenuitlaters laten de honden groepsgewijs uit en er is een ware markt voor honden attributen en zelfs kleding. De hond lijkt hier tot persoonlijke accessoire te zijn geworden……en de stad ligt bezaaid met hondenpoep.

efteling

In Buenos Aires verkennen we volop het circuit van galeries en musea, wat een aardige meerdaagse besteding oplevert. De galeries, maar ook veel winkels, hebben de voordeur op slot waardoor het nog hoogdrempeliger wordt om ze te bezoeken. We worden echter steeds hartelijk ontvangen, aangezien we (om onverklaarbare reden) als potentiele kopers worden gezien. Soms komt er een echt gesprek op gang en belanden we samen met de galeriehoudster bij een kunstenaar in het atelier, om van gedachten te wisselen en koffie te drinken. We moeten natuurlijk de wijk La Boca bezoeken met zijn fel gekleurde huizen en een museum voor hedendaagse kunst. La Boca is van oorsprong een zeemanswijk, dat nu een afgebakend stukje heeft dat fungeert als toeristische trekpleister. Buiten het afgebakende stukje wordt je op alle mogelijke manieren ontraden om te komen in verband met een gegarandeerde overval. Zelfs de receptioniste waarschuwt ons niet buiten het toeristengebied te vertoeven, want meerdere hotelgasten hebben met een pistool op hun hoofd goederen moeten afstaan. Er is gelukkig een bus die ons ongeveer vanaf het hotel rechtstreeks, in bijna een uur tijd, naar het veilige toeristengebied in de wijk kan brengen. We zien maar af van wandelroutes naar het gebied en nemen veilig de bus. De bus rijdt tot de rand van de wijk, waarop de buschauffeur verklaard dat dit de eindhalte is….. shit! Bang gemaakt nemen we het laatste stukje toch maar een taxi. Het museum was leuk, maar La Boca zelf had mij een iets te hoog Efteling gehalte, maar dan omringd met echte zeerovers.

fraai

We rollen onfris de nachtbus uit en staan met beide benen in de laatste stad van onze drie maanden durende reis; Buenos Aires. Half wakker verkennen we het metro systeem en arriveren een uur later bij het leuke hotel Che Lulu in de wijk Palermo. Buenos Aires is hipper dan hip en in onze reiskleding voelen we ons weer redelijk misplaatst. 'Gelukkig' is de stad alles behalve vrij van zwervers en vallen we daarom minder op dan we denken…. Volgens onze reisgids is Buenos Aires de stad waar alle mooie mensen wonen en een paar bladzijden verder maakt de reisgids melding van het in grote getalen aanwezig zijn van klinieken voor plastische chirurgie. Wat zou hier toch het verband tussen zijn? Op de plattegrond van de stad, die we van het hotel krijgen, staan maar liefst drie advertenties voor neuscorrecties en aanverwante zaken. Ondanks alle design- en modewinkels, galeries en eigentijds vormgegeven cafe's, lukt het mij maar niet om een beetje hippe agenda te vinden, die ik nu toch weer dringend nodig ga hebben.

jammer

Op weg naar Buenos Aires maken we een tussenstop in San Luis, want we kunnen maar geen genoeg krijgen van die mooie bergen. Bij San Luis is het Parque Nacional Sierra de las Qujadas. Helaas blijkt na inchecken in het hotel dat het park gesloten is door heftige regenval….jammer! Onze bus vertrekt pas de volgende dag om 20.45 uur en San Luis blijkt niet de meest levendige stad te zijn. We besluiten onze wachttijd op te vullen met een tour door de omliggende regio. Zoals The Rough Guide pleinen weet te beschrijven met volle bladzijden, terwijl ze nauwelijks interessant zijn, zo was ook deze tour. We zijn van 9.00 tot 19.00 uur onderweg geweest, maar ik heb geen flauw idee waarom, anders dan de tijd op te vullen. Onze Argentijnse reisgenoten op leeftijd, leken echter de dag van hun leven te hebben.

mendoza

De dagen beginnen nu te tellen, dus we reizen terug naar Mendoza voor een snelle rondgang door de stad. We laten ons aangenaam verrassen in het Municipal de Arte Moderno en doen ons tegoed in een vegetarisch eethuis. In de stad die bekend staat om zijn wijngaarden sluiten we de dag af met Andes bier, dit is vast zoiets als vloeken in de kerk.

aconcagua

Na een opfrisbeurt op het busstation van Mendoza reizen we meteen verder naar Uspallata en de bergen. We belanden in een hostel midden in het niets, wat heerlijk is totdat je boodschappen moet doen……
Thuis hadden we altijd van die kalenders met mooie berglandschappen. Lopend door het Parque Provincial Aconcagua is het net of we door zo’n kalender lopen. Hoewel ons meerde keren gedurende onze reis is gevraagd of we bergbeklimmers zijn, lopen wij slechts tot het basiskamp. In het basiskamp verblijven de mensen die meer willen dan een wandeling naar de Aconcagua. Hoe dichter je echter bij de berg komt, hoe minder je er van ziet. Zelf heb ik niet de ambitie bergen te overwinnen en ben volstrekt gelukkig met alleen het kijken er naar.