y colorin colorado, este cuento se ha acabado

ode aan de straathond

Mij maak je absoluut niet gelukkig met loslopende honden. Dit heeft zijn oorsprong in het huis-aan-huis rondbrengen van folders in mijn jeugdige jaren. Ik heb gedurende het reizen dan ook een voorkeur ontwikkeld voor islamitische landen, waar het beest nauwelijks in het straatbeeld aanwezig is. In Zuid-Amerika wemelt het van de straathonden. Maar tot mijn grote vreugde bleken deze straathonden rustiger en aangenamer dan veel honden in het bezit zijn van iemand. Daarnaast zijn deze straathonden uitermate gevoelig voor de beweging van het oprapen van een steen…. In Buenos Aires zijn nauwelijks straathonden en is alles aangelijnd. Professionele hondenuitlaters laten de honden groepsgewijs uit en er is een ware markt voor honden attributen en zelfs kleding. De hond lijkt hier tot persoonlijke accessoire te zijn geworden……en de stad ligt bezaaid met hondenpoep.

efteling

In Buenos Aires verkennen we volop het circuit van galeries en musea, wat een aardige meerdaagse besteding oplevert. De galeries, maar ook veel winkels, hebben de voordeur op slot waardoor het nog hoogdrempeliger wordt om ze te bezoeken. We worden echter steeds hartelijk ontvangen, aangezien we (om onverklaarbare reden) als potentiele kopers worden gezien. Soms komt er een echt gesprek op gang en belanden we samen met de galeriehoudster bij een kunstenaar in het atelier, om van gedachten te wisselen en koffie te drinken. We moeten natuurlijk de wijk La Boca bezoeken met zijn fel gekleurde huizen en een museum voor hedendaagse kunst. La Boca is van oorsprong een zeemanswijk, dat nu een afgebakend stukje heeft dat fungeert als toeristische trekpleister. Buiten het afgebakende stukje wordt je op alle mogelijke manieren ontraden om te komen in verband met een gegarandeerde overval. Zelfs de receptioniste waarschuwt ons niet buiten het toeristengebied te vertoeven, want meerdere hotelgasten hebben met een pistool op hun hoofd goederen moeten afstaan. Er is gelukkig een bus die ons ongeveer vanaf het hotel rechtstreeks, in bijna een uur tijd, naar het veilige toeristengebied in de wijk kan brengen. We zien maar af van wandelroutes naar het gebied en nemen veilig de bus. De bus rijdt tot de rand van de wijk, waarop de buschauffeur verklaard dat dit de eindhalte is….. shit! Bang gemaakt nemen we het laatste stukje toch maar een taxi. Het museum was leuk, maar La Boca zelf had mij een iets te hoog Efteling gehalte, maar dan omringd met echte zeerovers.

fraai

We rollen onfris de nachtbus uit en staan met beide benen in de laatste stad van onze drie maanden durende reis; Buenos Aires. Half wakker verkennen we het metro systeem en arriveren een uur later bij het leuke hotel Che Lulu in de wijk Palermo. Buenos Aires is hipper dan hip en in onze reiskleding voelen we ons weer redelijk misplaatst. 'Gelukkig' is de stad alles behalve vrij van zwervers en vallen we daarom minder op dan we denken…. Volgens onze reisgids is Buenos Aires de stad waar alle mooie mensen wonen en een paar bladzijden verder maakt de reisgids melding van het in grote getalen aanwezig zijn van klinieken voor plastische chirurgie. Wat zou hier toch het verband tussen zijn? Op de plattegrond van de stad, die we van het hotel krijgen, staan maar liefst drie advertenties voor neuscorrecties en aanverwante zaken. Ondanks alle design- en modewinkels, galeries en eigentijds vormgegeven cafe's, lukt het mij maar niet om een beetje hippe agenda te vinden, die ik nu toch weer dringend nodig ga hebben.

jammer

Op weg naar Buenos Aires maken we een tussenstop in San Luis, want we kunnen maar geen genoeg krijgen van die mooie bergen. Bij San Luis is het Parque Nacional Sierra de las Qujadas. Helaas blijkt na inchecken in het hotel dat het park gesloten is door heftige regenval….jammer! Onze bus vertrekt pas de volgende dag om 20.45 uur en San Luis blijkt niet de meest levendige stad te zijn. We besluiten onze wachttijd op te vullen met een tour door de omliggende regio. Zoals The Rough Guide pleinen weet te beschrijven met volle bladzijden, terwijl ze nauwelijks interessant zijn, zo was ook deze tour. We zijn van 9.00 tot 19.00 uur onderweg geweest, maar ik heb geen flauw idee waarom, anders dan de tijd op te vullen. Onze Argentijnse reisgenoten op leeftijd, leken echter de dag van hun leven te hebben.

mendoza

De dagen beginnen nu te tellen, dus we reizen terug naar Mendoza voor een snelle rondgang door de stad. We laten ons aangenaam verrassen in het Municipal de Arte Moderno en doen ons tegoed in een vegetarisch eethuis. In de stad die bekend staat om zijn wijngaarden sluiten we de dag af met Andes bier, dit is vast zoiets als vloeken in de kerk.

aconcagua

Na een opfrisbeurt op het busstation van Mendoza reizen we meteen verder naar Uspallata en de bergen. We belanden in een hostel midden in het niets, wat heerlijk is totdat je boodschappen moet doen……
Thuis hadden we altijd van die kalenders met mooie berglandschappen. Lopend door het Parque Provincial Aconcagua is het net of we door zo’n kalender lopen. Hoewel ons meerde keren gedurende onze reis is gevraagd of we bergbeklimmers zijn, lopen wij slechts tot het basiskamp. In het basiskamp verblijven de mensen die meer willen dan een wandeling naar de Aconcagua. Hoe dichter je echter bij de berg komt, hoe minder je er van ziet. Zelf heb ik niet de ambitie bergen te overwinnen en ben volstrekt gelukkig met alleen het kijken er naar.

zwerven

Na een onrustige nacht, in zeker niet de beste bus, rollen we ’s ochtends slaperig de bus uit in Mendoza. Het toilet op het busstation doet dienst als een soort van badkamer. Tijdens het tandenpoetsen kijk ik in de spiegel en zie ik een slaperig, ongeschoren persoon met een inmiddels wilde haarbos en een versleten T-shirt. Ik zou het niet gek doen als zwerver denk ik bij mezelf, maar wat zouden anderen denken…..

weekend

Cordoba is de bruisende culturele hoofdstad, maar wij zijn er in het weekend en in hun zomervakantie en het lijkt wel uitgestorven. Gelukkig kunnen we ons hart een beetje ophalen bij een drietal musea. Eentje vertoont het resultaat van een fotoproject met jongeren uit de, zo te zien, wat minder gefortuneerde bevolkingsgroep. Er zitten mooie foto’s tussen en de presentatie is ook goed….. ik denk meteen weer aan een festival en aan WERK! Nog even en dan is het weer zover…..maar eerst nog richting Mendoza. In afwachting van de bus, die om 22.15 uur vertrekt, spenderen een deel van de dag in Alta Cracia, een dorp onder de rook van Cordoba. In Alta Gracia heeft de familie Guevara gewoond en is de kleine Che opgegroeid. Het huis is tegenwoordig een museum en maakt een goed tijdverdrijf. Dwalend door het saaie plaatsje begrijp ik heel goed waar Che’s opstandigheid vandaan komt… Ik heb inmiddels ook weer genoeg revolutionair elan opgepikt voor een flinke dosis opstandigheid.

Ps. bij terugkomst in Cordoba en nog wat uren te spenderen voordat de bus gaat, blijkt de stad opeens tot leven te zijn gekomen en is het zo druk op straat dat ik bijna zou willen dat het weer weekend was.

estrella

We hebben in Bolivia het sterfbed van Che Guevara overgeslagen, maar wandelen in Rosario toch een blokje om voor het geboortehuis en een monument van de revolutionair en slapen toepasselijk in het fraaie Che Pampas hostel. Door de prijzen in Argentinië hebben we de sterren van de hotels toch maar weer wat naar beneden geschroefd en zijn het weer hostels geworden. Het uiteten is gereduceerd en we smeren weer ouderwets broodjes op onze kamer. Dit laatste is niet erg, want er valt buiten de vegetarische restaurants maar weinig culinairs te ontdekken. De Argentijnse keuken lijkt de saaiste en ongezondste van Zuid-Amerika. Daarnaast is echt alles zoet, zoet en nog eens zoet….ik zal maar niet weer beginnen over dikke Argentijnen.

kunst

De natuur is ingeruild voor cultuur en we bezoeken een aantal musea voor hedendaagse kunst. We hebben een afspraak met Graciela Carnevale van kunstinitiatief El Levante (zie: http://blog.id11.nl) en bezoeken de opening van Yesterday Rozarte; een kunstenaarsgroep die spraakmakend was in de jaren tachtig en nu hun huidige individuele werk tonen. We arriveren er stipt om 19.00 uur zoals ons verteld was, maar worden geweigerd omdat de opening pas een uur later zou beginnen. De opening begint natuurlijk niet om 20.00 uur en als we om 20.30 uur eindelijk de eerste van drie ruimtes mogen betreden en de nog steeds niet plaatsgevonden opening ons verdere doorgang opnieuw verhinderd, houden we het voor gezien. Niet in de laatste plaats door het werk in de eerste ruimte .…wat nou anno 2011.

rosario

We verlaten het mooie, maar klamme Iguazu richting Rosario, een busrit van ongeveer 20 uur. We onderbreken de tocht na 5 uur in San Ignacio Mini om de historische missiepost te gaan bekijken. Tijdens het vervolg van de reis vraag ik me af of dit nu een van de betere busmaatschappijen is. Prompt gaat er een dvd aan met een live registratie van een Ozzy Osbourne concert in zijn ‘betere’ dagen. Mijn vraag wordt hiermee niet beantwoord, maar verdrongen door de vraag wie er in godsnaam bedenkt welke dvd’s er afgespeeld worden in de bus. De volgende ochtend en twee slechte films verder arriveren we in Rosario.

iguazu

De watervallen van Iguazu zijn zo imponerend dat we er zelfs een tweede dag spenderen. De ervaring met de grensformaliteiten bij binnenkomst in Argentinië zitten nog zo vers in het geheugen, dat als ik nu Argentinië zou verlaten niet van plan ben ooit terug te komen. De Braziliaanse kant van de watervallen laten we dus maar even voor wat het is. Zoals met veel toeristische hoogtepunten, moet je het moois delen met velen. In dit geval met heel veel Argentijnen. Het gaat goed met de Argentijnen, want de doorsnee Argentijn is ronduit dik. Bij de watervallen is het nat en warm, waardoor velen zich ontdoen van kledingstukken. Het vormt een behoorlijk contrast met zoveel natuurschoon. De tweede dag lopen we de Sendero Mauco trail voor een beetje jungle gevoel. Aan het begin van de trail wordt er gewaarschuwd voor wilde dieren zoals slangen, apen en jaguars. Zo is er in 1997 nog een kind gedood door een jaguar. Voor het spotten van dieren is stilte vereist, dus we beginnen stilletjes en toch ook een beetje gespannen aan de trail. De stilte wordt al snel doorbroken door geluiden van een helikopter, want er zijn natuurlijk ook mensen die de watervallen van boven willen bewonderen. Als ons halverwege ook nog een Argentijn in rap tempo passeert met zijn mobiel op standje techno, is het wel duidelijk dat van het spotten van dieren, anders dan zeer agressieve muggen, geen sprake zal zijn.

met de bus

Na een korte wandeling door Tucuman nemen we een paar uur later de bus naar Resistencia, een rit van 10 uur. We zijn er nog niet helemaal achter welke busmaatschappij je het beste kunt kiezen voor een zo’n aangenaam mogelijke reis, maar deze was het zeker niet. In Resistencia bevinden we ons plotseling in de tropen. Moe van de nachtelijke reis en klam van de warme vochtige lucht, besluiten we wederom om maar meteen door te reizen naar de eigenlijke bestemming Puerto Iguazu. Als we eindelijk Puerto Iguazu bereiken, zijn we in het totaal 30 uur onderweg geweest en kunnen we weer een busmaatschappij elimineren als beste keus. Het is hier nog warmer en vochtiger….

hitte

Het rustige Cafayate en de mooie Quebrada de Cafayate verlaten richting Tafi del Valle. We verblijven een nacht in het historische Estancia los Cuartos, een hotel waar de tijd stilstaat. Maar als de ochtend toch komt moeten we vertrekken, want ze zijn volgeboekt. Het hotel Colonial Tafi sluit een beetje aan op de sfeer, dus daar nestelen we ons. Het poolcentrum aan de overkant van onze kamer is onzichtbaar tot 17.00 uur, maar is daarna tot diep in de nacht in het hele dorp hoorbaar. Het klikken van de ballen heeft nog iets slaapverwekkends, maar de muziek die hier weer mee gepaard moet gaan doet ons acuut naar de oordoppen grijpen. Tafi del Valle is de plek waar de inwoners van Tucuman heen vluchten als het te warm wordt in de stad. Het dorp heeft dan ook een grote extensie van vakantiewoningen, waardoor de vallei redelijk verpest is. Na een rondgang op de mountainbike hebben we het dan ook wel gezien. Wij gaan richting de hitte die Tucuman heet.