31-preventie

Terwijl mijn collega net aan kanker is overleden, anderen in mijn directe omgeving er rokend alles aan lijken te doen om haar zo snel mogelijk te volgen, heb ik me gestort op het gezond blijven. Niet dat dit overigens enige garantie biedt :-). Naast de nodige beweging, niet te veel want dit blijkt ook dodelijk en relatief gezond (dus vegetarisch :-)) eten, leek het me handig om eens een EHBO cursus te gaan volgen. In mijn werkhistorie heeft zich al een aantal keer de gelegenheid voorgedaan om een dergelijke cursus te volgen. Dit aanbod bestond naast een cursus EHBO altijd ook uit een cursus cafebedrijf. Naast een EHBO-er moest er ook altijd iemand in het jongerencentrum rondlopen die over horecapapieren beschikte. Het vergroten van mijn kennis over bier sprak mij in die dagen zeker meer aan dan het verbinden van bloedende bezoekers die door dit zelfde bier met hun dronken kop in een bierglas waren gevallen. Nou speelde mijn gespannen relatie met alleen het zien van bloed ook zeker nog een rol bij mijn keuze :-). Inmiddels kan ik juridisch gezien dus een kroeg beginnen, maar of ik hier wat aan heb tijdens onze reis in 2007 is maar zeer de vraag. Uiteindelijk dan toch maar een EHBO-cursus volgen? Een insider verzekerde mij dat het lezen van het EHBO-instructieboek voldoende zou zijn. Dit kwam mij goed uit want de cursussen die nu starten lopen in 2007 nog vrolijk door. Een treinreis naar Hengelo leek me een goede gelegenheid om eens te beginnen in dit mooie oranje boekje. Voor mij leest het boekje als een horror verhaal, dat ik bij regelmaat moet wegleggen omdat ik het bloed voel rondspuiten. Op station Utrecht, ik ben nog niet eens het eerste hoofdstuk door, stapt er een man binnen van middelbare leeftijd die net een stoel voor mij plotseling boven op een keurig meisje valt. Het keurige meisje gedraagt zich zoals ik, toen ik voor het eerst een baby (volgens mij was dat Manon) in de handen kreeg geduwd :-). Impulsief schiet ik te hulp om de schokkerige man aan een wat meer effen ondergrond te helpen. Ondanks slechts het eerste hoofdstuk te hebben doorgeworsteld, is mijn diagnose epilepsie. Een ander man die te hulp schiet is duidelijk verder gevorderd in het oranje boekje en leert me de stabiele zijligging, want de man krijgt liggend op zijn rug toch wel wat moeilijk lucht. Een kwartier later, politie en ambulance geariveerd, man weer bij positieven, rijd de trein weer verder en keer ik terug naar mijn horrorboek.

Voor onze reis heb ik me ook maar meteen gestort op het samenstellen van de EHBO set en het is niet mis wat ze je allemaal adviseren om mee te nemen op onze reis. Wat ik je hierbij zeker niet wil onthouden is dit prachtige filmpje :-) van de Tilley Hats

paul

30-markering

Vandaag kreeg ik het trieste bericht dat mijn collega Marijke na een langdurige ziekte is overleden, ondanks haar kracht en dapperheid bleek de kanker onoverwinnelijk. Op een vreemde manier was ze belangrijk voor mijn besluit om er een jaar tussenuit te gaan en plannen niet uit te stellen. In mijn allereerste stukje op deze weblog refereer ik naar haar. Ik herinner me hoe ik bij het overlijden van mijn vader vanuit de auto in de rouwstoet naar buiten staarde en me er over verbaasde dat de wereld gewoon doordraaide, terwijl toch mijn vader was overleden. Ook nu draait de wereld gewoon door, maar die wereld is door haar wel veranderd.

paul :-(