65-cappuccino

De Oost-Europese landen hebben in ieder geval gemeen dat er overal pizzeria s, of wat daar voor door moet gaan, zijn te vinden. In Roemenie bestonden de meeste dorpjes die we passeerden uit een kerk, een leeg ooievaarsnest, wat huizen in vervallen staat en een pizzeria. Wat bij ons ooit de Chinees was, die je ook in ieder gehucht tegen kwam, is hier de pizzeria. Ik weet niet hoe die Italianen het voor elkaar hebben gekregen en ik weet ook niet of ze er blij mee zijn, dat uit hun naam cappuccino wordt gemaakt aan de hand van een zakje poeder en er overal pizza s zijn te krijgen van uiteenlopende kwaliteit. Feit is dat zelf tussen de grauwe woonblokken in een buitenwijk van Sofia, waar we nu verblijven een Casa Mia is. Als vegetariers maken we hier natuurlijk graag gebruik van, want er is altijd wel een pizza met groenten te krijgen :-). Tevens is uit eten hier goedkoper dan zelf boodschappen doen, Rolina presteerde het gisteren een pizza te eten voor 0.80 eurocent. Het tafeltje bij het raam is helaas gereserveerd, want iedereen wil natuurlijk genieten van het uitzicht op die grauwe woonflats van communistische origine :-).

64-kunst

In Veliko Tarnovo verblijven we twee dagen in een hotel met uizicht op het Tsarevets Fortress en bezoeken we onder anderen het City Art Museum. Een groot gebouw dat net als andere musea op onze weg, een gesloten indruk maakt. We bellen aan en na enkele minuten komt er een vrouwtje aansloffen, dat het licht aan doet, de deur opent en achter de kassa plaatsneemt. We betreden een koud gebouw, waarbij de zalen voor ons door een ander vrouwtje verlicht worden en na ons bezoek weer in het duister worden gehuld. Misschien zijn we wel de enige bezoekers deze week, maar dit lijkt zelfs al te veel voor beide vrouwtjes :-). Dan doen de Nederlandse Musea het toch helemaal niet zo slecht als het om publieksbereik gaat :-).
In Sofia lijkt iedereen zich met kunst bezig te houden of ik krijg deze indruk omdat we in een bepaalde kring zijn beland? Vanuit ons hotel verkennen we de stad en belanden zo in een galerie, met een aardige vrouw die engels spreekt. Rolina wil inmiddels wel weer eens aan het werk, ik heb daar helemaal nog geen last van :-), en krijgt van de vrouw de tip om contact op te nemen met de Bulgarian Artist Union. In het grauwe flatgebouw dat bestaat uit verschillende expositieruimtes, winkeltjes met kunstenaarsbenodigdheden en natuurlijk een cafe, ontmoeten we naar wat omzwervingen en verwijzingen Elena. Het blijkt dat de Union een gastenverblijf heeft, maar helaas geen werkruimte voor gasten. Ze weet niet wat het gastenverblijf kost en of daar misschien toch in gewerkt kan worden. Daar gaat weer iemand anders over en die is er op dat moment niet, of we de volgende dag terug kunnen komen. Terloops nodigt ze ons nog uit voor een opening/ dansperformance die avond. Tijdens de opening/ dansperformance, die net iets te lang duurt, is het net of we weer in Rotterdam zijn :-).
Na heen en weer gereis tussen de Union en het gastenverblijf, verschillende etages en kamertjes af gegaan te zijn voor de benodigde documenten, hebben we de sleutel. De volgende dag kunnen we onze intrek nemen in het gastenverblijf. Na het schuiven van beden, stapelen van kastjes en het afplakken met zeil van een ruimte, kan er ook gewerkt worden :-). De communicatie hierover met het oude vrouwtje dat het gastenverblijf beheert en alleen Bulgaars kan, verloopt via gezichtsuitdrukkingen, waarbij we heel vriendelijk en onnozel kijken :-).
Het gastenverblijf bevindt zich op de begaande grond van een flat uit de communistische periode, in een buitenwijk van Sofia. Deze flat was er speciaal neergezet voor kunstenaars. Alle duistere types die we tegenkomen in de omgeving zijn dan ook maar kunstenaars :-). De komende week blijven we hier.

63-taal

Nu wordt het toch wel enigszins lastig om van afstand te raden om wat voor een winkel het hier gaat. Doe een poging en maak kans op een Bulgaarse verassing :-). De weg vinden in Sofia waarbij de Lonely Planet alle straatnamen in het Latijnse schrift weergeeft bleek dan ook een onmogelijke opgave. We moesten ons orienteren aan de hand van monumenten, restaurants en hotels terwijl het verkeer aan alle kanten aan ons voorbij raast :-).

62-bun drum

In Brasov twee dagen bijgekomen in een groepsaccommodatie voor ons alleen, met keuken en dus fijn weer even zelf gekookt :-). Via prachtig besneeuwde berglandschappen en verlaten ski-oorden (te weinig sneeuw) naar Boekarest gereden. Boekarest is vergaande glorie zonder potje geld voor herstel, zo lijkt het. De bouwwerken die de stad te danken heeft aan Ceausescu, mogen dan Rolina charmeren aangezien een foto van het huidige Palace of Parlement inclusief vrouwtje met een bos takken ooit als inspiratie diende voor een schilderij, de stad is er niet veel fraaier van geworden. Opnieuw dient deze architectuur uit de communistische hoogtijdagen als inspiratie voor nieuw werk, waarbij het vrouwtje is gereduceerd tot wasgoed. Het zal toeval zijn, maar we belanden s avonds in de bioscoop bij een zwart wit film uit de jaren zestig :-)
Na alle omzwerving door de stad trekken we ons terug in een te duur hotel op een te kleine kamer. De auto is voor het hotel op de stoep beland, want parkeren op de stoep is hier gebruikelijk. Eigenlijk kun je de auto neerzetten waar je wilt als er plaats is, dat laatste is nauwelijks het geval. Hier wordt slim op ingespeeld door mannetjes in uiteenlopende pakken die de openbare ruimte (inclusief stoepen) tijdelijk aan je verhuren als bewaakte parkeerplaats. Inventief vrij ondernemerschap lijkt me, ik zou ze zo willen nomineren voor een prijs :-).
De vele zwerfhonden die je s avonds hoort blaffen, doen je de deze stad even vergeten en geven je het gevoel weer op het platteland te zijn :-). Bij het ontbijt blijkt een landgenoot die s avonds was aangekomen een heel ander gevoel te hebben overgehouden aan die zwerfhonden. Hij was nog net niet opgegeten door ze :-). In de ontbijtruimte bleken nog meer Nederlanders te zitten en we waren er al snel uit met z’n allen (gebeurt niet vaak!); het hotel te duur en de stad lelijk :-)). De tocht uit de stad was weer een uitdaging op zich, waarbij de inzet was de auto heel te houden :-). Na tien dagen Roemenie hebben we aardig wat opgestoken van de Roemeense rijstijl en rijden ook wij de stad uit over tramlijnen, half opgebroken wegen en stoepen, hierbij borden negerend en dwingend invoegen :-). Op naar Bulgarije.

61-bloeddorst

Van Ineu naar Sibiu gereden door kleine dorpjes en mooie vergezichten, twee nachten gebleven en weer verder door de bergen met uitzicht op sneeuwtoppen naar Sighisoara. Sibiu is culturele hoofdstad van Europa in 2007, wat voornamelijk te zien is aan het zeer mooi opgeknapt marktplein. Een straat verder en je staat weer met je voeten in de modder :-). Sighisoara staat op de Unesco lijst en voert je direct terug naar de duistere Middeleeuwen. Sighisoara is de geboorteplaats van Vlad Teppes alias Dracula. Hoewel de Lonely Planet ons attendeert op de aanwezigheid van hordes Daracula fans, zijn we nog niemand met (plastic) slagtanden tegen gekomen :-). Het zal wel niet het juiste seizoen zijn! Ik kan inmiddels het bloed wel drinken van de huurder van mijn woning :-).

60-gran turismo

Sinds we de grens met Romenie zijn over gereden, blijft de vraag zich aandienen of iets wordt opgebouwd of wordt afgebroken, zeker is in ieder geval dat het hele land in de steigers staat. Rijden in Romenie is overigens spannende dan menig computerspel en de graphics van de omgeving zo veel mooier. Naast het ontwijken van grote gaten in een smalle autoweg met af en toe kippen, een fietsers, brommer of voetganger, sta je plotseling boven op de rem voor een paard met wagen. Als je dit onder de knie hebt kun je de moeilijkheidgraad verhogen door te wachten tot het donker is...... Het lijkt er overigens op dat je extra punten kunt scoren door een hond aan te rijden, want ze liggen regelmatig dood langs de weg. Ik vroeg me al af waarom er zoveel zwerfhonden rondlopen in Roemenie, maar ze dienen blijkbaar als pionnen in het spel :-(. Wel grappig is dat ze om de zoveel kilometer een bord hebben staan met: pas op hobbels in de weg, terwijl een bord bij de grens zou volstaan :-).

59-gezellig

Op de laatste avond in Ineu uitgenodigd bij Doru en Maria (docenten op de school) in een nog kleiner dorpje zo'n 8 km buiten Ineu. Het huis, dat we in Nederland als rustiek omschrijven en waar we graag allemaal een exemplaar van willen ergens in Frankrijk, is eenvoudig en wordt gestookt op een houtkachel. We belanden in de keuken, bij de kachel, met zelfgemaakte wijn, waarvan ik de nodige glazen leeg drink. Je wilt tenslotte niet onbeleefd zijn :-). Er komen nog wat mensen bij en het is een gezellige boel, waarbij het 'ik hou van jou' geleerd moet worden door de Roemenen (om vriendin op romantische wijze te imponeren) en twee van de aanwezige mannen deze tekst op elkaar oefenen. Alleraardigst om te aanschouwen :-). Een paar uur later, een keuken die blank staat van de rook en een tafel vol lege flessen, gaan we weer richting het internaat. Op weg naar de auto val ik nog in een greppeltje en weet ik dat ik iets te beleefd ben geweest en het goed is dat Rolina rijdt :-). Ik ben blij dat we niet ieder avond zo gastvrij worden ontvangen, het is toch behoorlijk slopend :-). Dienne en Koen hoe doen jullie dit toch? :-).

58-don director

Heel erg bedankt voor de enorme gastvrijheid.

57-google

Zo af en toe tikt iedereen zijn naam in bij google om te kijken hoe het met zijn virtueel bestaan is gesteld. Zo ook de 14 jarige Rolina uit Satu Mare in Roemenie, die er vervolgens achter kwam dat er een Rolina bestaat in Nederland die beeldend kunstenaar is. Naast de naamsverwantschap en ze oorspronkelijk ook uit Nederland komt, is ze ook geinteresseerd in kunst. Althans dit schreef ze in het e-mail contact tussen beide Rolina s. Maar in de virtuele wereld kun je bestaan als jezelf, maar net zo gemakkelijk en meer gebruikelijk als iemand anders. (Zo zitten wij nu eigenlijk gewoon in Delft en doen net of we op wereldreis zijn :-)). Een uitnodiging om op bezoek te komen werd door ons enthousiast ontvangen, maar niet zonder de woorden; stel nu dat..... Aangekomen in Satu Mare bleek na een telefoontje dat Rolina ook echt bestaat, ze een hele aardige moeder heeft en op een erg leuke school zit. Goed om te weten dat het niet allemaal vieze mannen van 40 zijn, die zich uitgeven voor een 14 jarig meisje :-).

Maria en Rolina heel erg bedankt voor de gastvrijheid.

56-zooo

Vlak voor we de grens met Roemenie naderen wordt er aan de kant van de weg volop groente aangeboden, waaronder opvallend veel knoflook. Waneer we een dag later in een busje richting Cluj in Transylvanie hobbelen en ik haast gehypnotiseerd raak door het kruis wat aan de binnenspiegel heen en weer bungelt, gaat er opeens een lichtje branden (nog zo n fenomeen). Roemenie is het land van Graaf Dracula! Volgens de legende hoef ik me niet direct zorgen te maken over een bijt in mijn nek, want ik ben geen vrouwelijke maagd. Maar ja in deze moderne tijden weet je natuurlijk maar nooit :-). De Roemenen die s avonds op onze terugrit in en uit het busje stappen, dat tevens dienst doet als taxi voor degene die een bus niet kunnen betalen, hou ik dan ook nauwlettend in de gaten :-).

Uitvalsbasis voor onze tocht naar Cluj is het dropje Ineu, waar we op bezoek zijn bij een school en weeshuis voor moeilijk lerende kinderen. De directeur, plaatselijk aangeduid als Don Director, ken ik van eerdere uitwisselingsprojecten. Ons verblijf op het schoolinternaat, de rondleiding door de school en een dagje mee met een groepje ongeregeld naar de dierentuin in Oradea heeft me deze gedreven man doen respecteren. De dierentuin, in erbarmelijke staat, huisvest vreemd genoeg allemaal dieren die je hier gewoon op straat tegen komt: handen, katten, konijnen, duiven, kippen, varkens, wolven en beren. Die laatste twee zijn we dan gelukkig nog niet tegen gekomen op straat, maar het zou zomaar kunnen in Roemenie :-). Hoogte- en dieptepunt en gelukkig niet op straat te vinden, zijn een aantal leeuwen en tijgers in veel te kleine kooien. Als de dierentuin de welvaart van de bevolking weerspiegelt, dan gaat het nog niet al te best.

55-2000 km gereden (kecskemet)

54-gelukspoppetje

Naast veel viooltjes heeft Boedapest ook heeeel veel auto's, even zoveel parkeermeters en nog meer parkeerwachters. Eerdere ervaring met parkeren heeft nieuwe inzichten verschaft. Het vierentwintig uur tarief voor de meter of de parkeergarage lag echter hoger dan onze eigen pension. De auto belande dus aan de rand van de betaalparkeerzone op een parkeerplaats, waar ik in Rotterdam nooit mijn auto een nachtje zou stallen. Nou kan de auto me gestolen worden......, maar dan wel liever in Tibilisi :-). We waren er dus niet helemaal gerust over. Toen Rolina haar gelukspoppetje bleek te zijn verloren en we prompt een koude douche hadden, nam de ongerustheid over de auto alleen nog maar verder toe.
Het wensen van geluk, door het schenken van een gelukspoppetje is een mooi gebaar. Het hebben van een gelukspoppetje een enorme verantwoordelijkheid. Want wat als je gelukspoppetje in je soep valt en verdrinkt, per ongeluk door de wc wordt gespoeld of je het zomaar kwijtraakt? Ben je dan je geluk ook kwijt en tref je alleen nog maar ongeluk op je pad? Gelukkig hebben we drie gelukspoppetjes gekregen voor we vertrokken en stond de auto er nog. Binnenkort onze voorraad gelukspoppetjes maar even aanvullen, je weet maar nooit :-).

53-budapest

Reizen klinkt als vakantie, maar is in de praktijk vermoeiender dan werken :-). Leuke opsteker voor iedereen die aan het werk is, dacht ik zo :-). De dagen zijn nooit het zelfde en vormen een bombardement van beelden en indrukken. Ik vermoed dat we ons af en toe moeten opsluiten in een hotelkamer om weer even bij te komen. Gisteren en vandaag gegeten bij hetzelfde restaurant van de Hara Krisna (naast dat het goed past bij een pelgrimstocht :-)) geeft deze herhaling al meteen meer rust. Jammer dat de Hara Krisna dit principe ook loslaat op het dagmenu en het dus ook precies hetzelfde is als gisteren :-(. Budapest is een leuke stad, waar nu al volop viooltjes staan te bloeien, de zon lekker schijnt en we nog even wat hedendaagse kunst konden aanschouwen, voordat we vrijdag het duistere Roemenie in trekken :-).

52-balaton

Als kind ben ik nooit verder gekomen dan een camping net over de Duitse grens. Ik weet nog dat mijn buurtvriendje jaren achtereen naar het Balatonmeer ging, helemaal in Hongarije. Aangezien het ongeveer op de route lag, een uitgelezen moment om hier zo n dertig jaar naar dato ook eens te gaan kijken. Gezien de periode van het jaar, zou het er nu wel uitgestorven zijn en dat was het ook. Ondanks de vele bordjes zimmer frei en wilkommen, een aaneenschakeling van pensions en hotels, is er geen kamer te vinden. Alles is pot en pot dicht, op natuurlijk dat ene hotel na waar we de enige gasten lijken te zijn :-). We wandelen langs het water en passeren gesloten winkels, restaurants en hotels. Ik stel me voor hoe het hier in de zomer moet zijn en denk niet dat ik hier ooit terug zal komen :-). Het Balatonmeer een zee van rust.

51-goed voornemen

In Bratislava weer eens ouderwets op een slaapzaaltje in een hostel gelegen en ook weer ouderwets slecht geslapen. We moesten maar eens gaan proberen om slaapzaaltjes te gaan vermijden dit jaar, als goede voornemen voor 2007 :-). Dit incident meteen ruimschoots gecompenseerd in Gyor met een eigen kamer met douche, wc, tv en draadloos internet. Na twee dagen in dit hotel en een aantal uren dobberen in de Raba Quelle, met een temperatuur van 38C, gaat het wel weer :-). Veel langer in dit bad verblijven is ook niet verstandig, want er blijft weinig van je over. Voor degene zonder afwasmachine; zoals je handen na het afwassen. Daarom heet het natuurlijk ook termina(a)l bad :-). Naast veel vrouwen op leeftijd met rood/paars/zwart geverfde kapsels en mannen met te veel omvang, ook veel zoenende stellen die het niet even smakelijk ten toon stelden. Turkije zal een verademing worden :-).

50-gyor hongarije

49-oren

De reis gaat verder over secundaire wegen die er uitzien als een lappendeken. Jammer dat ze geen verschillende kleuren asfalt hebben gebruikt, dat zou een mooie bonte boel zijn geworden :-). De auto rammelt en trilt verder over de snelweg waarbij zelf de meest duffe muziek cd tot een ware experimentele compositie verwordt :-).
De zoektocht naar een overnachtingsplek in de grote stad Brno geeft een van hot naar her gevoel, met dank aan de vriendelijke maar niet altijd juiste informatie van de inwoners en de al weer verouderde informatie uit de Lonely Planet 2005. De reis naar Brno duurde ongeveer even lang als de zoektocht in Brno naar een plek om te overnachten. Maar dan zie je meteen wel weer iets van de stad :-). Uiteindelijk in een voormalig klooster terechtgekomen, dat nu een leuk pension naast de kerk is, maar waar de bijbel op de kamer natuurlijk nog niet ontbreekt. Reizen als nieuwe religie en de reiziger als de hedendaagse pelgrim :-). Bij de deur ontmoeten we (keer op keer) de Duitser Ralf. Die ik in eerste instantie verward met de eigenaar, aangezien hij zijn hoofd in het verband heeft en de eigenaar mij door de telefoon niet zo goed verstond. Later blijkt dit een kwestie van Engels te zijn en niet van verband :-). Met een verwijzing naar mijn oren verklaart hij vriendelijk het verband om zijn hoofd. Zijn oren stonden nog iets verder naar buiten?! :-( en dit heeft hij in Brno laten verhelpen door een specialist en goedkoper dan in Duitsland. Misschien nog eens een leuk verjaardagcadeau voor mij :-)? Met Ralf ontstaat het idee voor korte video portretten van ontmoetingen onderweg :-).

48-kleine plaatsjes

Met onze start in Rutten is een voorlopige trend gezet van het aandoen van kleine plaatsjes: Hengelo, Weimar, Litomerice en nu dan Kutna Hora. We beginnen al aardig in een ritme te raken van plaatsje inrijden, overnachtingsplek zoeken, spullen uit de auto, (wireles) internet opties in overnachtingsplek onderzoeken :-), plaatsje verkennen en op zoek naar eten. Dat laatste viel niet mee rond de jaarwisseling, alles was gesloten en er was geen mens te bekennen op straat. Het verbaasde me dan ook dat er tijdens oud & nieuw in Litomerice opeens een plein vol met mensen stond. Hoe je gelukkig nieuw jaar zegt op z’n Tsjechisch weet ik nog steeds niet, want ik heb de Tsjechen om ons heen geen woord met elkaar horen wisselen - zelf op het moment suprème niet-, laat staan met ons. Nou hadden ze daar ook niet echt de gelegenheid toe, want het vuurwerk knalde al vrolijk vanaf een kwartier voor twaalven en hield er pas een halfuur later weer mee op. Om de mogelijke conversatie nog verder te ontmoedigen, ging het vuurwerk gepaard met muziek van ABBA. Stond ons horloge wel goed? Er was toch geen tijdsverschil van een kwartier? Een traditie of een mannetje met een aansteker die geen klok kon kijken? Waarom muziek van ABBA? Zo’n reis roept toch heel wat vragen op :-)

ps. we hebben wel nog wat te eten gevonden die dagen, want met wederom roggebrood met rookkaas in het vooruitzicht doe je toch nog even extra je best :-)

47-gelukkig nieuwjaar