73-toeristje

Waarom willen we toch altijd naar dat uitzichtpunt hoog boven de stad en vaak bestaand uit een ruine van een kasteel? Stad naar stad en dus ook hier in Amasya. Een flinke wandeling omhoog met als extra bonus een flink besneeuwde trap met gladde treden vlak voor het einddoel. Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook weer een prachtig uitzicht :-). De terugweg gaat altijd sneller en als je dan nog een lift krijgt van een 'toevallige' voorbijganger die je voor zijn locante af zet, nog sneller. Natuurlijk even gegeten in zijn locante :-).
Naast uitzichtpunten doen kerken en in dit geval moskeeen het ook altijd goed. Rolina geeft de voorkeur aan kerken, want moskeeen kosten zoveel inspanning :-). Schoenen uit, hoofddoek om en vice versa. Het is me trouwens opgevallen dat de oproep tot gebed, die vijf keer per dag over de stad schalt, nogal wisselt van kwaliteit al naar gelang de stem van de oproeper. Ik zou mijn woonplaats hierop uitkiezen als ik in Turkije zou wonen :-).
We bezoeken natuurlijk ook veelvuldig andere bezienswaardigheden. In Amasya zijn dat de graven boven de stad die uit de bergen zijn gehakt. We begeven ons over smalle paden en klimmen langs rotsen van het ene naar het andere graf in de berg en vragen ons af of deze toerist onvriendelijke weg ook door andere toeristen wordt genomen, die nu in geen velden of paden te bekennen zijn. Als het pad al te gortig wordt en in een grote rotspartij veranderd slaan we onze reisbijbel er maar eens op open. Boven op de rotspartij is een doorgang en de Lonely Planet spreek van een doorgang, moeite moeten doen en mooie uitzichten, dus toch nog maar even extra klimmen dan. Inderdaad; veel moeite, mooi uitzicht, maar geen graven! Afdalend naar het starpunt zien we nu een mooi aangelegd pad met trappen, door een tunnel naar de uitgehakte graven, waar we net ver boven zaten :-).