90-gelukkig toch

Rijden met een auto in Tbilisi is een avontuur op zich. Ik was even bang dat ik dit zelf niet meer zou mogen ervaren, aangezien de auto zonder nummerplaten in Garikula stond. De douane wilde echter de auto daadwerkelijk zien, voor deze geïmporteerd werd. De locale werklui van Art Villa Garikula waren zo aardig om me te vergezellen, voor het geval we onderweg politie tegen zouden komen. Ik liet Emzar, een van hen maar rijden, want ze wisten de weg en spreken geen Engels. Om nu in de verkeerschaos van Tbilisi ook nog in gebarentaal uit te vinden hoe ik zou moeten rijden, leek me iets te veel van het goede :-). Onderweg werden we natuurlijk aangehouden door de politie. Ik keek onschuldig en zij voerden het woord; we mochten verder :-). Na een dag van onderhandelen en wachten, moest de auto de volgende dag naar een andere locatie om te voorkomen dat ik een boete zou krijgen wegens het verstrijken van het visum. Zo kreeg ik gelukkig toch nog even de kans me in het verkeer van Tbilisi te begeven. Naast het ontwijken van grote gaten en andere automobilisten die meer op hun claxon rijden dan iets als verkeersregels hanteren, is het toch niet zoveel anders dan elders :-). Als voetganger een weg oversteken, ongeacht of er een zebrapad is, is zeker een nog groter avontuur hier :-).