103-met de bus

Het is toch even wennen als iemand anders rijdt :-). We slingeren uren en uren achtereen door berglandschappen. De busrit van Yerevan naar Teheran duurt dan ook slechts 27 uur :-). Hoewel de bus als comfortabel werd omschreven, bleken mij associaties hierbij toch wat af te wijken van de realiteit.....

Onze eerste kennismaking met een Iraniër, bestond uit een conflict over de zitplaats die dubbel was geboekt. De Iraniër wilde niet wijken van zijn en onze stoel en ik kon hem geen ongelijk geven, maar dat ga ik op dat moment natuurlijk niet zeggen :-). Wij willen ten slotte ook zitten! Gelukkig waren er nog wat vrije plekken en hoefden we beiden slechts vijftien minuten op onze strepen te staan, om vervolgens pal achter de man zitting te kunnen nemen :-). De busreis verliep verder conflictloos, ik had zelfs nog een aardig gesprek met de man :-).

Bij de Armeense grens moest alles en iedereen de bus verlaten om achtereenvolgends meerdere controleposten te passeren. Alles moest door de scanner, wat bij vliegen normaal is maar wij bij onze reis over land nog niet eerder hadden meegemaakt en wilden ze weten hoeveel dollars we bij ons hadden. Zo kwam iedereen te weten dat we een laptop bezitten en ongeveer tweeduizend dollar*; ideaal in een bus vol mensen met weinig geld! Verder werden onze paspoorten door de Armeense douane uitvoerig gecontroleerd op valsheid, wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat mijn paspoort net nieuw is en afwijkt van die van Rolina. Vervolgens alles en iedereen weer de bus in om een paar honderd meter verder het geheel, maar dan de vrouwen met hoofddoek, te herhalen voor de Iranese douane. Na de Armeense controle waren onze verwachtingen van de Iranese nog gespannener -). Geen scanner; onze bagage werd zelfs helemaal niet gecontroleerd, geen vragen over geld of wat dan ook, maar allemaal tegelijk het paspoort inleveren en in een wachtruimte met een kopje thee en een toilet (ook niet onbelangrijk), wachten tot ze weer uitgedeeld worden. Onze medepassagiers waren zeer behulpzaam en geïnteresseerd in ons en niet in de computer en het geld, want dat hebben we nog steeds :-).

*we kunnen namelijk niet pinnen in Iran en de creditcard is ook waardeloos