111-paradijs

Met de nachttrein naar Esfahan getuft. Naast fraaie historische gebouwen bracht Esfahan ook uitnodigingen om te komen eten bij Iraanse families :-). Ali en zus Naz ontmoeten we in de trein en bieden ons in de vroege ochtend een lift naar het door ons geselecteerde hotel, dat natuurlijk niet meer bestaat :-). Een paar honderd meter verder belanden we in een betaalbaar alternatief. Ramona ontmoeten we in het museum voor hedendaagse kunst, waar ze suppoost is. Ze sprak niet zo goed Engels, maar haar opa die ons die avond belt des te beter. Een aardige man die me maar bleef aanspreken met 'mister Pool', terwijl hij honderduit sprak. Gelukkig hadden we in Teheran al wat geoefend met het Iraanse familieleven, dus verliepen de bezoekjes aan de twee families vlekkeloos :-). Naast het bekijken van een trouwvideo, de schilderijtjes van Ramona en lekker eten, gaven de gesprekken een wat meer kritische beschouwing op de islamitische heilstaat. Een staat waar ook iedere Nederlander die van orde en regelmaat houd vast van droomt. Dat er om de honderd meter een donatiebox staat voor de armen en hulpbehoeftige, die niet gekraakt wordt zegt denk ik wel genoeg............................. :-).
Wat mij tot de voorlopige conclusie brengt (voor degene die enig verband ziet en me nog volgt :-)); dat het verbieden van de chador of hoofddoek hetzelfde is als de plicht deze te dragen.