Ulan Bator verdient geen schoonheidsprijs, dus gaan we al vrij snel richting natuur. In een minibus, vergezeld van drie Duitsers, rijden we over een enkele verharde en veel onverharde wegen. In je ogen wrijven is een riskante onderneming terwijl de bus rijdt :-). Het landschap is prachtig en toerend van de ene naar de andere bezienswaardigheid, belanden we tegen de avond op een afgelegen plek bij een nomadenfamilie. Terwijl het buiten weer flink koud aan het worden is, de sterrenhemel schittert als nooit tevoren, is het binnen in de ger gezellig en warm. In de ochtend begeven we ons op kleine Mongoolse paarden naar een klooster. De heen weg hadden we de tijd om een beetje vertrouwd te raken met de paarden, maar op de terugweg hebben we blijkbaar meer haast, want de paarden worden aangespoord. Mijn zadel blijkt niet degelijk vast te zitten, ondanks of dankzij een mongool die dit probeert te doen. Een ferme aansporing van het paard resulteerde in het losschieten van het zadel en de lancering van mij. Het zadel nog halfvast aan het paard en ik met mijn schoen in een stijgbeugel. Het paard tracht zich met wilde bewegingen van zijn zadel te ontdoen en ik van de stijgbeugel. Gelukkig lukt dit vrij snel, want er schoten een aantal niet zo plezierige scenario’s aan mijn ogen voorbij. Ik en het paard blijven onrustig na dit incident, dus ik krijg de schimmel van de begeleider. Het witte paard, tijd om me weer eens te scheren en mijn toegenomen leeftijd, doen mij plotseling aan Sinterklaas denken. Ik denk dat ik van de beste man dit jaar maar geen paard wens :-). Het prachtige landschap achter ons latend en (alleen) een zere kont van het paardrijden, bereiken we uiteindelijk na twee dagen weer Ulan Bator.
.jpg)
