de busreis

We hebben vanochtend de geboortestad van de Sendero Luminoso (bij ons bekend als Lichtend Pad) verlaten nadat overigens de nacht ervoor het licht in de hele stad was uitgevallen. Op advies van de Lonely Planet hadden we voor de meest betrouwbare busmaatschappij gekozen te weten Celtur. Vroeg in de ochtend begeven we ons naar Celtur en bij aankomst krijgen we de mededeling dat hun bus niet rijdt vandaag! Gelukkig hadden ze ons ondergebracht bij de concurrent Expreso Los Chankas en konden we toch aan onze tocht naar Andahuaylas beginnen. Het was een redelijk barre tocht op grote hoogte, over smalle onverharde wegen, met steeds klimmen en dalen en dat 10 uur lang. Ook de Peruanen liet het niet koud en menigeen kotste het bus toilet onder, waar we verder ook maar geen gebruik meer van hebben gemaakt. De bus stopte een aantal keer om volgens Rolina de wielen aan te draaien….de cd speler sloeg echter geen enkele keer over op de doorgaans hobbelige wegen en zo is mijn kennis van de Salsa muziek met 10 uur toegenomen. Het rode pilletje hielp ons wonderwel, want we hadden geen enkele last van de hoogte of misselijkheid. Het pilletje beschermede ons echter niet tegen een uit de kluiten gewassen parkiet of dwergpapegaai (mijn kennis van de natuur is nogal beperkt), die op de rugleuning voor ons heen en weer danste en daarbij alles onder poepte en zelfs kotste (dat krijg je als je als vogel de bus neemt). De eigenaar was dan ook te herkennen aan een shirt vol met vogelpoep. We overwogen de papegaai het raam uit te meppen, tenslotte horen vogels te vliegen en niet de bus te nemen. We waren echter als gringo’s veruit in de minderheid en vermoedde dat onze actie zou uitlopen op een conflict. Toen de vogel van de rugleuning viel in de schoot van Rolina, lanceerde ze van schrik het beest richting eigenaar onder het roepen van de woorden ‘hou die vogel bij je en z’n poep ook’. De eigenaar hield het beestje toen de rest van der reis angstvallig dicht bij zich. Toen de volgeljongen in een triest ogend soort van dorpje uit stapje en in z’n smerige met vogelpoep besmeurde kleren wegliep, verdween mijn ergernis weer als sneeuw voor de zon.
Wij komen 2 uur later dan de juffrouw van Celtur ons had voorgerekend aan in Andahuaylas. Het stadje oogt op het eerste gezicht niet als de plek- om-te-zijn en we boeken meteen de vervolgreis voor de volgende ochtend. Dit bleek niet geheel terecht want in onze speurtocht naar iets eetbaars ontvouwde zich een alleraardigst stadje. Eigenlijk is alleen de hotelkamer al reden genoeg om langer te blijven….

Ps. de vergezichten van de Andes waren prachtig.