weer een hoogste

We zijn in Cafayate, een dorp dat bekend staat om zijn wijn. Natuurlijk zijn het hier weer de hoogste wijngaarden van de wereld. Wij spoeden ons bij aankomst naar Bodega Anni, krijgen een rondleiding en mogen vier soorten wijn proeven. Bodega Anni produceert biologisch wijn. We kopen een fles en slaan deze achterover….zo de andere wijngebieden en vele bodega’s in Argentinië kunnen we nu met een gerust hart verder overslaan.

Ps. ze verkopen hier ook ijs met wijnsmaak, persoonlijk is doperwtjes-ijs uit China nog steeds mijn favoriet.

groen

We houden de vaart erin en belanden in San Salvador de Juju. Plotseling is alles echt groen, na bijna twee maand vooral kale, doch mooie, bergen en vlaktes te hebben gezien. Naast een fantastische vegetarische maaltijd valt er in San Salvador de Juju weinig te beleven en reizen we door naar Salta. De steden doen ons terug verlangen naar dorpen in Peru en Bolivia, Argentinië lijkt een beetje te vertrouwd en gewoon. Kijk, dikke mensen in traditionele kledij zijn nog een foto gelegenheid, maar die zelfde mensen in T-shirt en legging…………. Ik vrees dat onze ogen al te veel moois hebben gezien. We vluchten naar het hoog gelegen dorp Cachi en staan weer even tussen de cactussen.

backpackers

Door de enorme vertraging aan de grens en mijn borrelende darmen zijn we genoodzaakt te verblijven op een slaapzaaltje in het grensplaatsje La Quiaca. De volgende ochtend na wat omzwervingen, op zoek naar een pinautomaat, verlaten we snel weer dit weinig charmante grensplaatsje. Humahuaca heeft duidelijk meer charme en de kwaliteit van het hotel, het eten en de internetverbinding maken duidelijk dat we de grens over zijn gestoken, helaas zijn de kosten evenredig gestegen. In Humahuaca wordt ook duidelijk dat de Argentijnen vakantie hebben. Dit heeft massaal jonge Argentijnse backpackers op de been gebracht op zoek naar hun roots. Ze willen allen panfluit leren spelen en slepen hun gitaar en aanverwante hippie pluralia mee. We gaan op zoek naar overnachtingsplekken met een * meer, want ze spelen verschrikkelijk slecht. In Tilcara belanden we in een café waar Tukuta Gordillo een gitaar weet te hanteren en drie piepjonge ventjes begeleid die getalenteerd de panfluit en drums weten te bespelen……dit zou die Argentijnse backpackers toch moeten demotiveren?

alles wordt anders

Terug in Tupiza zijn we als vegetariërs aangewezen op Pizza’s. Terwijl we een pizza tot ons nemen zien we op het nieuws beelden van Tarija, onze voorgenomen volgende bestemming. De door regenval veroorzaakte modderpoel ziet er weinig aantrekkelijk uit en we besluiten dan ook maar direct naar Argentinië te gaan. De pizza is vermoedelijk verkeerd gevallen en mijn darmen staan weer eens op z’n kop, wat altijd prettig is op een reisdag. De bus ziet er net zo rommelig uit als het grensplaatsje Villazon en de douane formaliteiten zijn weer vertrouwd chaotisch. In Argentinië wordt het allemaal anders zo hoorden we menigmaal mensen zeggen onderweg en dit schept verwachtingen. De rij voor een visa stempel in je paspoort is lang en de mate waarin de rij slinkt nauwelijks zichtbaar. Na vijf uur in de rij gestaan te hebben is daar dan eindelijk het loket met een mannetje dat onze paspoort gegevens in zijn computer tikt en ons paspoort van een visa stempel voorziet. Staand op de grens tussen Bolivia en Argentinië stelt het mannetje nog de bizarre vraag waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan…..uh van Bolivia naar Argentinië? Ik had dit mannetje van alles willen toewensen en misschien ook wel willen aandoen, maar ik vreesde dat dit de verdere procedure niet ten goede zou komen. Gelukkig was daar nog een tweede rij, waarin je bagage gecontroleerd werd. De beambte werpt een totaal zinloze blik boven in mijn rugzak, terwijl mijn pistool, drugs en andere verboden artikelen natuurlijk onderin zitten, en laat me dan door. Voordat ik nog maar een voet in Argentinië had gezet, was ik er al helemaal klaar mee. Ze hebben nog heel wat goed te maken….

dj lizz

Vanuit Tupiza doen we de niet te missen vier daagse tour naar de Salar en delen hierbij de zitplaatsen in de jeep met Anouck en Henk, twee andere Nederlanders. Onze chauffeur en gids is Carlos en net voor we Tupiza verlaten voegt Lizette zich bij Carlos. Gedurende de reis speculeren we onderling volop over haar functie in deze tour, leeftijd en relatie tot Carlos. Als ze de eerste ochtend tot twee keer toe moet overgeven… kunnen we niet anders concluderen dan dat ze de echtgenote is van Carlos en zwanger is. De touroperator had aangegeven dat er een chauffeur annex gids en een kok mee zouden gaan. Bij de eerste lunch voegt er zich een tweede jeep bij de onze met drie Argentijnen, een Poolse en ook onze kokkin. Het is al snel duidelijk dat Lizette geen ambities heeft als gids of kokkin en passiviteit tot levensdoel heeft verheven en al het werk overlaat aan de kokkin van de andere jeep. Wat voor ons een absoluut voordeel was, aangezien we veel meer vertrouwen hadden in haar kookkunsten. Omdat niemand zonder talent of ambitie door het leven gaat, werd ook bij Lizette snel na het instappen duidelijk waar deze lag. Ze plugde haar mp3 player in en heeft daarna twee lange dagen onafgebroken door haar verzameling van oubollige rockballads en oppervlakkige hitparade liedjes gezapt. Er waren maar weinig nummers die de eindstreep haalden, wat op zich niet erg was gezien de aard van de nummers. Vanuit mijn werk bij de Popunie vroeg ik me af of ik deze jonge dame moest stimuleren in haar dj neigingen of haar moest ontdoen van haar mp3 player, waar ik persoonlijk meer naar neigde. De reis door het prachtige desolate landschap van bergketens, vulkanen, meren en de uitgestrekte zoutvlakte werd voorzien van een soundtrack die een duidelijk contrast opleverde met zoveel moois. Waarom had ik mijn iPod in het hotel achter gelaten? De Argentijnen uit de andere jeep verlosten ons de derde dag van het repertoire van dj Lizz. Zelf prefereer ik Coldplay bij een gebroken hart en niet terwijl ik samen met mijn lief op vakantie door een geweldig mooi landschap tour, maar muzikaal gezien was het een enorme vooruitgang. In Uyuni eindigen Anouck en Henk en de Argentijnen, wij zetten onze reis samen met Carlos en Lizette voort in een zes uur durende reis terug naar Tupiza. Wij stappen in en dj Lizz drukt op play >

Note:
. De tour met Tupiza Tours was geweldig, maar zorg voor je eigen soundtrack;
. Lizette bleek 16 jaar, niet zwanger en de relatie met Carlos bleef onduidelijk;
. Tupiza Tours wist ook niet wie Lizette was;
. ik ken nu het nut van een 4WD, dit was me in Nederland nooit duidelijk geworden.

te voet

Tupiza biedt absoluut het decor voor een westernfilm, met zijn mooie rode rotsen en kloven. Aangezien we niet over een paard beschikken, doen wij een route door het landschap per voet. De wandeling start in een droog liggende rivier die naarmate de wandeling vordert steeds meer veranderd in een nauwe kloof, waarbij af en toe rotspartijen overwonnen moeten worden. De routekaart geeft aan dat we rond kunnen lopen, waarbij we aan het eind van de kloof een berg over moeten om in weer een andere kloof terecht te komen. De obstakels in de kloof nemen echter in omvang toe en we vragen ons in toenemende mate af of het wel goed gaat komen. Maar na drie uur lopen is teruglopen ook niet echt een aantrekkelijke optie. De lucht trekt dicht en er dreigt onweer. Een ontspannen wandeling dreigt een avontuur te worden…. Gelukkig komen we net voor het eind van de kloof een groepje jonge Bolivianen tegen die bevestigen dat we goed lopen en ons de berg over gidsen. Onze ontspannen wandeling kunnen we voort zetten. Wel is waar met iets meer spoed gezien het dreigende onweer.

cerro rico

Potosi was in het verleden een rijke stad door de zilvermijn Cerro Rico (rijke berg). De Spanjaarden hebben deze mijn tijdens de koloniale overheersing met slavenarbeid en ten koste van vele levens uitgeput. Bij gebrek aan inkomen schraapt de mannelijke lokale bevolking nog steeds de restjes van de oude mijngangen onder erbarmelijke arbeidsomstandigheden. Het kan ook niet anders of je kunt dit als toerist in een toer van een halve dag zelf meemaken. De verschillende wederijverende tour aanbieders beloven een niet te missen schokkende ervaring. Ik weet het niet hoor…..

hoogste

We bevinden ons in Potosi op 4070 meter hoogte en volgens onze reisgids de hoogste stad in de wereld. Nog geen dertig bladzijden veder staat San Vincente beschreven, het dorp waar Bud Cassidy en de Sundance Kid door Boliviaanse soldaten gedood zijn en waar voor de ware fan weer de mogelijkheid wordt geboden in hun sporen te galopperen. Ik heb als kind veel westerns gekeken, aangezien mijn vader hier een grote fan van was. Deze films waren vaak te zien op de Duitse televisie zenders en ik heb hier dan ook mijn eerste Duits opgepikt, een voorliefde voor westerns is echter achterwegen gebleven. San Vincente ligt op 4300 meter hoogte… er zijn wel veel ‘grootste’, ‘hoogste’, ‘eerste’, etc.. he? Potosi heeft door de hoogte nogal een robuust klimaat, waarbij de nachttemperatuur kan dalen tot ver beneden het vriespunt. Het hotel heeft geen verwarming, maar als voorzorgsmaatregel heeft het bed vijf dikke wollendekens en een dik sprei. Daarmee is dit het hotelbed met de ‘meeste’ wollendekens…… Ik heb het s ’nachts niet koud in Potosi, maar het kost wel heel wat moeite om je om te draaien in bed, onder het gewicht van al die dekens.

klederdracht

In het centrum van Sucre is het wat betreft architectuur net of je ergens in een dorpje in Spanje loopt, wat natuurlijk niet zo gek is als je weet dat de Spanjaarden hier lange tijd hebben gezeten. Het is toch wel raar dat keer op keer bezienswaardige gebouwen in tal van landen, de gebouwen van de voormalige kolonisators zijn. Gelukkig lopen er dan door dit decor weer mensen in uiteenlopende eigen klederdrachten. Aan de jeugd is echter al te zien dat dit slechts nog een kwestie van tijd is. Natuurlijk jammer van die mooie toeristische plaatjes, maar ik kan het ze moeilijk kwalijk nemen. Tenslotte loop ik in Nederland ook niet in een boerenkiel en gaat Rolina ook niet als Zeeuws meisje door het leven. Op het platteland is het hier, en soms bij ons, nog anders……wat direct tot gevolg heeft dat er bussen vol toeristen die kant op gaan. Zo waren ook wij in Tarabuco….

jungle

Zowel in Peru als nu in Bolivia overwogen we een tour naar de jungle te doen, tenslotte zijn Tarzan en Che Guevara grote helden van me. In Bolivia bieden ze als tour de Che Guevara route rond La Higuera waar hij is vermoord door het Boliviaanse leger. Als semi revolutionair of ordinaire toerist kun je hier nu een kijkje nemen en in de voetsporen treden van…. Voor mij dus alle reden om de alto plano te verlaten richting jungle. Maar het is regentijd en de tours naar de jungle zijn enorm prijzig en nat, daarnaast kan ik nog geen mus van een merel onderscheiden en ben ik bang dat de bijzondere diersoorten, waaronder veel vogels, volledig aan mij voorbijgaan. Een echte of zelfs semi revolutionair zal ik wel nooit worden…..

Klik hier voor echte Che's.

la paz

De grote stad is weer even wennen en om eerlijk te zijn is La Paz niet de meest bezienswaardige stad. Dit neemt niet weg dat het aangenaam dolen is voor even. We proberen zicht te krijgen op het hedendaags kunstklimaat, maar een bezoek aan het Museo de Arte Contemporaneo en Museo Nacionaal de Arte zijn weinig hoopgevend. Een afspraak met de Boliviaanse kunstenares Narda Alfarado bevestigd dit beeld. Bolivia is nog sterk verankerd in de traditionele cultuur en veel kunstenaars worden hierin opgeleid. (zie ook http://blog.id11.nl). Ze neemt ons nog mee naar een mirador, in het wat minder bedeelde deel van de stad, met mooie uitzichten. Via kleur- en geurrijke markten vinden we onze weg terug naar het historische deel van de stad. We verlaten vanavond La Paz met de nachtbus die ons in 12 tot 15 uur naar Sucre brengt.
Ps. via de fotolinks hiernaast kun je nu een selecte van foto’s zien uit Peru en Bolivia.

vergezicht

Sorata ligt in een vallei en de hotelkamer en het balkon geven weer prachtige vergezichten als er tenminste geen wolken tussen de bergen blijven hangen, zoals regelmatig gebeurd in het regenseizoen. Wij trekken onze wandelschoenen weer aan en lopen naar de Gruta San Pedro, tenslotte heb je ook tijdens de vakantie doelen nodig. Onze reisgids heeft het eindelijk weer eens bij het rechte eind als ze stellen dat de wandeltocht er naar toe mooier is dan de grot zelf. Na twee dagen verlaten we dit idyllische plekje voor La Paz. De collectivo die ons vervoert zit weer goed vol en heeft helaas drie jongelingen met hippie signatuur aan boord, die een fluit hebben gekocht en denken dat de wereld op hen zit te wachten. Ik had al even genoeg van de panfluit, maar daar kan deze variant van de blokfluit meteen aan toegevoegd worden. De chauffeur heeft er na een tijdje ook genoeg van en dondert er een jongeling uit, waarna de andere twee er langzaam aan het zwijgen toe doen. Hoewel werkzaam in de muziek, kan ik de stilte soms erg waarderen. Aangekomen in La Paz biedt onze hotelkamer opnieuw een vergezicht op een mooie bergtop, alleen worden we nu omringt door 1,5 miljoen inwoners.

oud & nieuw

Om klokslag middennacht in Nederland proosten we op het nieuwjaar terwijl we in een restaurantje een oudjaarsavondmaaltijd nuttigen en uitkijken op Lago Titicaca, want het is hier vijf uur vroeger. Dit gedaan hebben hoeven we niet meer te wachten tot hier eindelijk de klok middennacht slaat. Op nieuwjaarsdag zijn we dan ook vroeg op en gaan naar Isla del Sol voor een wandeltocht dwars over dit, inderdaad zonnige, eiland. Roodgekleurd keren we met een gammele boot terug, die onderweg nog even stopt bij een Boliviaanse versie van de drijvende eilanden van de Uros. Had je aan de Peruviaanse kant nog de indruk dat het nog enigszins iets authentieks had, dreven de eilanden hier gewoon op plastic vaten en was het voornaamste een bar in het midden van dit eilandje. We vervolgen onze tocht naar het kleine dorpje Sorata eerst met een krakende bus en dan met de bus op een boot tot Huarina waarna we overstappen op weer zo’n volle, maar ook krakende, colectivo naar Sorata. Vergeleken met Peru is het net of we van nieuw naar oud zijn gegaan…..alles is hier net even iets rammeliger.

wensen

Op oudejaarsdag steken we de grens over met Bolivia en verblijven we in Cobacabana aan de andere kant van Lago Titicaca. We verkennen het dorpje in de middag en zo belanden we weer op een heilige heuvel met de naam Cerro Calvario. Naast veel kruizen en altaren, is deze heuveltop ook gezegend met uitstallingen waar je een miniatuurversie van een huis, winkel of auto kunt kopen. Ook (nep)geld in grote oplage ontbreekt niet. Na aanschaf kun je deze laten zegenen waarna voorspoed met betrekking tot het object binnen een jaar gerealiseerd is. Ik ga haastig op zoek naar een miniatuurversie van een mooi huis en een auto, maar mijn smaak komt duidelijk niet overeen met de wensen van de Bolivianen…..dus ik laat het maar aan me voorbijgaan.