97-jeanne d'arc

Met de expositie hebben we ons verblijf in huize Garikula afgesloten. De sfeer was goed, het eten lekker en de wijn vloeide rijkelijk. Naarmate het alcoholpercentage in de aanwezige Georgier steeg, nam het engelse spraakvermogen toe :-). De dubbele tong ontcijferend, bleek ik de status van kunstenaar te hebben. Het werd de wijnhoofden nu pas duidelijk dat deze eer slechts Rolina ten goede kwam, waarna ze door de beeldhouwer Irodion Gvelesiani acuut tot Jeanne d’Arc van de kunst werd geridderd :-). Dit bleef hij helaas tot in de treurnis herhalen, bij gebrek aan een ruime engelse woordenschat en toenemend alcohol gebruik. Het toasten ging vrolijk door tot de chauffeur van de marshrutka, na drie uur wachten, de waggelende en bijna slapende gasten terug naar Tbilisi kon brengen. Ja, afscheid nemen in Georgie is een serieuze, maar vooral langdurige zaak :-).

96-huwelijk

Vandaag zijn Rolina en ik in het (schijn) huwelijk getreden, zodat we verder kunnen reizen als echtpaar:-). Het was een erg romantisch moment; op de stoep van de hoofdstraat waarbij het verkeer drie rijen dik, kris kras door elkaar langs raasde en wij onderhandelde over de prijs van de ringen. Twee ringen van dubieuze kwaliteit voor vier lari bezegelde ons prille geluk :-). Aan welke hand moet je die ringen eigenlijk dragen?

95-uitnodiging expositie

94-filmpje

93-nathalia

Nathalia heeft weinig tanden, trekt met haar been en woont samen met haar dronken (ex?) professor in een klein huisje op het terrein van Art Villa Garikula. Als Nathalia zelf niet dronken is, wat af te meten is of ze Rolina wel of niet aanspreekt met 'my darlinkk':-), maakt ze het huis schoon en kookt voor de werklui. Nathalia was erg verheugd haar wasgoed op een schilderij van Rolina tegen te komen. Momenteel proberen we haar wasgoed buiten Garikula te hangen. Het vinden van een niet te dure geschikte expositieruimte in Tbilisi valt echter niet mee. De recente schilderijen hebben overigens na het gooien met kwasten en tegen muren lopen, weer een personage gekregen.

92-auto stress

Het verkopen en importeren van een auto in Georgie geeft een hele nieuwe toeristische ervaring. Ondanks de bijzondere gebouwen, de wegen er naar toe en de mensen die er werken, is het wellicht toch geen goede tip voor een reisgids. Mocht je echter veel tijd hebben, van stress houden en graag radeloos worden, dan kan ik het zeker aanbevelen :-). Procedures zijn totaal onduidelijk en het lijkt meer een kwestie van geluk en doorzetten dan van gezond verstand. Ik snap nu waarom de mensen bij alles wat op een kerk lijkt een kruis slaan, want wat kun je anders doen dan bidden dat het goed komt? :-). Ik weet niet hoeveel tijd ik heb doorgebracht bij de douane en de politie, ik weet niet wat Rezo allemaal heeft verteld om ze te overtuigen, maar de auto is verkocht aan Giorgi en een aantal beambten nippen nu aan een goede whisky en eten volop bonbons :-). Die ik ze van harte gun, want ze voorkwamen dat ik op de valreep ook nog een boete moest betalen van 500 euro, omdat het visum van de auto met twee uur was verlopen!

91-ziekjes

Na bijna drie maand onderweg te zijn, ben ik dan eindelijk geveld door wat ik vermoed; een spinazieballetje. Het spinazieballetje dat ik in Tbilisi verorberde, terwijl Rolina in Gaurikula was, smaakte goed maar bleek een vervelende nasmaak te hebben. Terug in Gurikula, na weer een lange dag besteed te hebben aan het pogen de auto geïmporteerd te krijgen, besteed ik de nacht aan het pendelen tussen bed en wc. De wc bevindt zich buiten het gebouw waar we verblijven en het stormt buiten behoorlijk :-(. Tegen de ochtend is alles eruit gelopen en gekotst en begeef ik me zwakjes met de marshrutka over hobbelige wegen, met voor de zekerheid een plastic zakje in mijn jas, weer richting Tbilisi. Het begin van weer zo’n mooie dag; op visite bij douane en politie.

90-gelukkig toch

Rijden met een auto in Tbilisi is een avontuur op zich. Ik was even bang dat ik dit zelf niet meer zou mogen ervaren, aangezien de auto zonder nummerplaten in Garikula stond. De douane wilde echter de auto daadwerkelijk zien, voor deze geïmporteerd werd. De locale werklui van Art Villa Garikula waren zo aardig om me te vergezellen, voor het geval we onderweg politie tegen zouden komen. Ik liet Emzar, een van hen maar rijden, want ze wisten de weg en spreken geen Engels. Om nu in de verkeerschaos van Tbilisi ook nog in gebarentaal uit te vinden hoe ik zou moeten rijden, leek me iets te veel van het goede :-). Onderweg werden we natuurlijk aangehouden door de politie. Ik keek onschuldig en zij voerden het woord; we mochten verder :-). Na een dag van onderhandelen en wachten, moest de auto de volgende dag naar een andere locatie om te voorkomen dat ik een boete zou krijgen wegens het verstrijken van het visum. Zo kreeg ik gelukkig toch nog even de kans me in het verkeer van Tbilisi te begeven. Naast het ontwijken van grote gaten en andere automobilisten die meer op hun claxon rijden dan iets als verkeersregels hanteren, is het toch niet zoveel anders dan elders :-). Als voetganger een weg oversteken, ongeacht of er een zebrapad is, is zeker een nog groter avontuur hier :-).

89-door de ogen van

Gewoonlijk bezoek je een stad als Tbilisi lopende van de ene bezienswaardigheid naar de andere, waarbij je dan voornamelijk het oude stadcentrum ziet. Wij lopen blindelings achter Rezo van Art Villa Garikula aan op zoek naar materialen en gaan met de marshrutka van de ene markt naar de andere uithoek van de stad. We hebben de helft van de tijd geen flauw idee waar we ons bevinden, maar zien wel veel niet bezienswaardigheden :-).

88-spielatten

Naast bussen uit Nederland en EuroShopper producten is de best verkrijgbare verf het merk Amsterdam. Spielatten volgens Ikea concept zijn helaas niet te krijgen in het kunstenaars-benodighedenwinkeltje en we worden doorverwezen naar de hoofdstraat. Ik verwacht een winkel, maar het blijkt dat je lijsten en frames in alle formaten hier letterlijk op straat koopt. Je geeft de maten door en ergens onder achter bevindt zich een werkplaatsje waar het terstond of met een tussenpoos van een paar uur geproduceerd wordt. Een frame van 1.90 bij 1.30 past echter met geen mogelijkheid in een Lada, dus moet het toch mee als bouwpakket, maar dan zonder gebruiksaanwijzing een zakje met schroeven en een goed in elkaar passende constructie :-). De bouwvakkers bij Art Vila Garikula zijn zo aardig om het frame in elkaar te zetten. Wanneer Rolina het doek strak wil aanspannen over de latten, blijkt het een niet al te degelijke frame te zijn, gelukkig hoeft het ook niet zo lang mee :-).

87-tbilisi

Voor het kopen van verf, doek en spielatten, het checken van onze e-mail en een bezoek aan de douane, hebben we ons idyllisch woonoord voor een paar dagen verlaten. De douane in Tbilisi was al niet veel anders dan in Kutaisi, met dit verschil dat er hier massaal kruiswoordpuzzels worden gedaan. Als je al de attentie krijgt van een beambte, die net druk bezig is met de zoveelste kruiswoordpuzzel, dan treed acuut het fenomeen ‘van het kastje naar de muur in’. Een eenduidig antwoord op een vraag kun je verder wel vergeten. Een paar uur later en eigenlijk niet echt iets wijzer, besluit ik de auto dan maar naar eigen goeddunken te verkopen. Ondanks alle waarschuwingen over het stelen van auto’s in de landen die we hebben doorkruist en het land waar we nu zijn, is mijn auto nog steeds in mijn bezit. Kunnen ze hun reputatie niet een beetje waar maken!? :-).

86-vakmanschap is.....

De locale werklui zijn niet allemaal even bedreven in hun vak. Deuren en ramen die niet sluiten, lichten die plotseling zachter gaan branden of uitgaan als je een deur probeert dicht te doen en een opzichter die regelmatig uit zijn dak gaat, wat ook wat doet vermoeden :-). Het zijn echter hele aardige mensen, soms met slepend been of zonder oog en veelal met weinig tanden. Vandaag samen met ze geluncht, in de voormalige wijnmakerij onder het huis. Het zou een aardige scene zijn in een willekeurige horrorfilm :-). Het eten gaat gepaard met wodka en wijn en toasten op alles wat je maar bedenken kunt. Na het 'eten' ben ik zo teut dat ik alleen nog maar naar de bergen kan staren. Ergens in de verte hoor ik de opzichter weer tekeer gaan……

85-dagelijkse leven

Het leven in Vila Garikula is tijdloos en de dagen alleen te onderscheiden op de weersomstandigheden. Rolina worstelt met het schilderen binnen de gegeven omstandigheden en ik probeer me de kunde van het houtkachel stoken eigen te maken, doe een handwasje en probeer met de door de dorpsbewoners verbouwde groenten en granen een heerlijk maal te koken :-). Zo was het dus ongeveer vroeger in Nederland. Nog even en ik kan zo aan de slag bij 'Het land van Ooit' :-).

84-een kunstenaar moet lijden

Het gastatelier Vila Garikula, lijkt op Vila Kakelbont, voor degene die Pipi Langkous nog kennen. Vila Garikula bevindt zich in een klein dorpje, waar mannen en vee op het zandpad rondhangen, de geur van houtkachels permanent aanwezig is en Internet een onbekend fenomeen. Vila Garikula is een sferisch pand, waar nog volop aan gebouwd wordt door mannen die nu even niet op het zandpad hoeven rond te hangen. Eigenlijk is het nog een bouwput waar wind en kou vrij spel hebben en enkele kamers met houtkachels er maar het beste van proberen te maken. Als de stroom niet uitvalt door storingen is er wel een dronken dorpsbewoner die uit afgunst de elektriciteitkabel met een bijl doorhakt. Kortom de ideale omstandigheden om voor een maandje je thuis van te maken en geïnspireerd te gaan schilderen. Het kan niet anders of dit levert mooie kunst op :-)

83-van en naar

Via Batumi, Kutaisi en Gori zijn we in het eerste gastatelier beland. Het Stalin museum in Gori toch maar even over geslagen, een prominent standbeeld van de man in het centrum van de stad was wel weer even voldoende :-). In Kutaisi was de eigenaar van de homestay waar we overnachte wel geïnteresseerd in het kopen van mijn auto. De volgende ochtend zijn we daarom even samen bij de douane langs geweest om te informeren hoe het een en ander geregeld zou moeten worden. De douane bevond zich in een gebouw, dat ik op het eerste gezicht als leegstaand had getaxeerd, dat er nogal vervallen uitzag. Het gebouw bleek er van binnen al niet veel beter uit te zien en bestond uit allemaal kamertjes met dikke mannen in dikke jassen die sigaretten roken; vermoedelijk allemaal om zich te wapenen tegen de kou want een verwarming heb ik niet gevoeld. Op een voor mij volstrekt onduidelijk manier, weet men hier blijkbaar het juiste kamertje te vinden voor de te stellen vraag. In de kamertjes overigens nergens een computer getraceerd. Ik vroeg me echt af wat deze mannen nou toch de hele dag deden, naast sigaretten roken? Nadat we een aantal van deze kamertjes doorlopen hadden, werd duidelijk dat mijn auto verkopen in Georgie geen makkelijke zaak wordt :-(. Verder hadden we bij binnenkomst in het land slechts 20 dagen gekregen om ons met de auto door Georgie te verplaatsen en moeten we het land verlaten op diezelfde plek, wat niet handig is als je naar Armenië wilt. Om dit te wijzigen moet ik naar het douane kantoor in Tbilisi, ben benieuwd hoe dat er uit ziet :-).