feliz ano nuevo

colectivo

Onze laatste dag in Peru nog een uitstapje gemaakt naar een klein dorpje met de naam Chucuito. Aangezien het in de buurt van Puno ligt kiezen we voor de lokale colectivo. Ik wist niet dat er zoveel Peruvianen in een minibusje konden en terwijl ik dit overdenk stopt het busje en stappen er nog meer mensen in. Een minibusje met gestapelde mensen waarin het ruikt naar Alpaca en Lama brengt ons een half uur later op de plaats van bestemming. De site Templo de Fertilidad en het dorp zijn iets kleiner dan verwacht en al snel staan we weer te wachten voor een onvergetelijke rit met de colectivo.

la libertad del cuy

Van de Sendero Luminoso is in Peru weinig meer te merken. Gezien mijn jeugdliefde voor Cavia’s stel ik voor de vrijheidsbeweging La Libertad del Cuy op te richten en zo het diertje van de menukaart te krijgen, tenslotte zijn er nog niet genoeg NGO’s actief in Peru…...en het lijkt me een goed voornemen voor 2011.

titicaca

Via Chivay en een weg door het hooggebergte zijn we in Puno terechtgekomen op zo’n 4000 meter hoogte. We trakteren onszelf en speciaal Rolina op een toertje op het Titicaca meer, want wie wil er nou niet zijn verjaardag hier vieren. We bezoeken natuurlijk de drijvende eilanden van de Uros en dit is toch wel een vreemde verschijning…..mensen die wonen op een eiland gemaakt van riet. Gelukkig hebben ze tegenwoordig zonnecollectoren en kunnen ze ’s avonds in hun vochtige rieten huisjes lekker tv kijken. Wij overnachten op Amantani, een echt eiland in het meer, bij een lokale familie. We zijn natuurlijk niet de enige toeristen, dus er is ´s avonds een feestje georganiseerd voor alle gastgezinnen en gasten. We worden in de traditionele kledij gehesen voor de optimale culturele beleving en maken op de door panfluit gedomineerde livemuziek een dansje met onze gastvrouw. Wat die ijle lucht op 4000 meter hoogte al niet met je kan doen….ik heb er enorm om gelachen en het was toch een aller aardigst soort van verjaardagsfeestje. Na een overnachting onder primitieve, dan wel authentieke omstandigheden, nemen we afscheid en gaat het toertje via het eiland Taquile terug naar Puno. Taquile is het enige eiland in Peru en misschien wel in de wereld, waar de mannen breien. Hun huisvlijt bestaat voornamelijk uit mutsen, die natuurlijk massaal te koop worden aangeboden. Ik had mezelf al getrakteerd op een Alpaca muts van onze gastvrouw, dus kon helaas niet op het aanbod ingaan. Het was me wel een toertje…… In Puno upgraden we ons hotel met een paar sterren om het geheel weer even te boven te komen.

kerstdagen

Op kerstavond ontsteken de Peruvianen vuurwerk, zoals ze dat ook met oud & nieuw doen en in de tussentijd eten ze heel veel ‘paneton’; een mix van cake en krentenbrood. Wij hebben dit gebruik maar even over genomen en ons gedurende de dag hieraan tegoed gedaan. Op kerstavond hebben we ons zelf getrakteerd op een maal in een door onze reisgids geprezen restaurant. Het vegetarische restaurant had een Indiase inslag en daar hadden de alarmklokken dan ook meteen moeten gaan luiden. Het eten was doordrenkt van vet en ik zag mezelf al weer ziek in bed liggen met een flinke theelepel pure koffie met citroensap achter de kiezen, zoals iemand tipte. Gelukkig pakte de kerst anders uit. ’s Ochtends vroeg vertrokken we richting Canon del Colca met prachtige uitzichten op zo’n 4000 meter hoog. We bezochten enkele dorpen en zo belande ik geheel onverwacht toch weer eens op 1e kerstdag in een kerk. Dit zal mijn moeder plezieren, al was de insteek meer van toeristische dan religieuze aard. De Peruvianen kleden hun religieuze beelden aan met kleren, waardoor het poppen worden.We belanden uiteindelijk aan de rand van een klein dorpje in een heel rustig hotel waarbij we vanuit ons kamerraam uitkijken op de bergen. Dit was een welkome afwisseling met het hotel in Arequipa, waar we uitkeken op een drukke straat. De volgende ochtend heel vroeg worden we opgepikt en rijden net als heel veel andere toeristen van het ene naar het andere punt in de Canon. Ook op 2e kerstdag beland ik zo weer in een Peruviaanse kerk van Spaanse oorsprong. Hoogtepunt van de tocht is Cruz del Condor waar vanuit je de Condor kunt observeren, als je geluk hebt. Alle tours komen naar dit punt en het was dan ook een drukke bedoeling met allemaal toeristen die met hun fototoestel in de aanslag stonden, voor het moment dat de Condor komt overvliegen.Ik aanschouw het geheel en vraag me af waarom ik eigenlijk hier sta te wachten op een vogel, waarvan ik natuurlijk nog nooit gehoord had. Uiteindelijk verschijnt de vogel en ik zie een stipje aan de lucht…… Eigenlijk vond ik de weg naar de Canon toe toch het mooist.

bezinning

Kerstmis is een tijd van bezinning. Veel mensen bezinnen zich dan ook op de vraag hoe ze het overtollige gewicht als resultaat van de feestdagen weer kwijt kunnen raken. Ik ben in het buitenland en dat betekend bij mij bijna altijd een gewichtsafname, dus ik hoef me daar niet op te bezinnen. De tegenstellingen tussen rijk en arm zijn in Peru duidelijk zichtbaar, waarbij met name ouderen en gehandicapten het nakijken hebben. We doneren hier en daar wat muntstukken en kunnen met een gerust hart verder reizen….. Vandaag heel toepasselijk het Monasterio Santa Catalina bezocht, een klooster daterend uit de Spaanse bezetting. De soberheid uit de begin periode van veel religies spreekt me wel aan, daarna is het ergens allemaal mis gegaan denk ik. In het klooster wordt de liefde voor god en vrede gepredikt, nadat ze de Inca’s eerste met geweld hadden bekeerd. Op de markt liggen de personages uit de kerststal vredig naast de speelgoed machinegeweren en apache helikopters. Tja…..

feliz navidad

moe

Met de nachtbus van Cusco naar Arequipa gereisd, een rit van zo’n 10 uur. We reisden met Cruz del Sur die de beste en veiligste bussen schijnt te hebben. Zo wordt iedereen door middel van een piepsysteem gealarmeerd als de bus harder dan de voorgeschreven 90 km per uur rijdt. Mij stelt zo’n piepsysteem helemaal niet gerust vooral niet als het regelmatig piept en dit vrolijk de hele nacht doorgaat terwijl ik probeer te slapen. De bingo die ze in de bus speelden en de mooie kerstfilm die werd vertoond, maakten natuurlijk weer veel goed. Moe arriveren we in Arequipa.

terug

In Aguas Calientes kwam ik er achter dat zelfs de prijs van een vruchtensapje onderhandelbaar is. Ik had me daarom voorgenomen de prijs van een taxirit van Ollantaytambo terug naar Cusco nog wat naar beneden te praten. We wilden graag een taxi nemen omdat we dan onderweg nog wat historische hoogtepunten konden zien en een taxichauffeur had ons deze mogelijkheid al aangeboden tegen een redelijk tarief, althans in vergelijking met de adviesprijs in onze reisgids. Op het moment dat we wilden vertrekken was de betreffende taxichauffeur nergens te bekennen, maar diende zich spontaan een nieuwe aan. Terwijl ik bedacht had de ritprijs terug te onderhandelen naar 120 soles, begon deze man met een startprijs van 100 soles……tja, het werd een prachtige rit voor 80 soles.

duur

De Machu Picchu is inderdaad indrukwekkend en mooi, wat je dan ook deelt met busladingen andere toeristen. Gelukkig was het om 6.30 uur nog relatief rustig op de site en konden we ongestoord rondlopen. Enig minpunt was een niet afnemende motregen waardoor de Machu Picchu fotograferen tegen een strakke blauwe lucht er niet in zat. Na zo’n 5 uur de site vanuit alle hoeken gezien te hebben nemen we de bus terug naar Aguas Calientes. Het wachten op de trein terug naar Ollantaytambo kan beginnen. We lunchen in Govinda, de vegetarische keten van de Hare Krishna, die in prijs geëvolueerd was met de rest van het dorp…..alles is hier duur. Zo daar ook weer even over geklaagd.

aguas calientes

Het Inca Complex bleek makkelijk te nemen. Gelukkig lag er op de tegenoverliggende berg net iets hoger en minder goed toegankelijk ook een nog wat kleiner complex. Ja, wat doe je dan als je nog te veel tijd hebt voor dat de trein naar Aguas Calientes vertrekt…. Aguas Calientes is de laatste stop voor de Machu Picchu en bestaat voornamelijk uit hotels en andere toeristische benodigdheden. Op het treinstation worden we omringd door vrouwen die ons een hotel aanbieden, wat handig uitkwam want die hadden we nog niet. Op basis van prijs en foto’s lopen we achter een vrouw aan om het met eigen ogen te gaan aanschouwen. Prima! Voordat alles sluit moeten we nog snel een bus ticket en een toegangskaartje voor de Machu Picchu regelen aangezien dat de volgende ochtend om 6.00 uur vast niet gaat lukken. Het begint te regenen…….

met de bus

Van Pisac vertrekken we naar Ollantaytambo met een overstap in Urubamba. En taxichauffeur biedt ons een redelijke prijs naar wat onderhandelen, maar we kiezen toch voor de lokale bus die nog steeds tien keer goedkoper is. De bus blijkt echter ook meer dan tien keer voller en we belanden in het gangpad. Niets mis mee om een uur te staan, maar omdat we wat lang zijn in vergelijking met de Peruanen kunnen we ook niet meer naar buitenkijken. Ik beland letterlijk met mijn oor in de speaker, waar dit keer gelukkig een fijne ochtendmix van opzwepende salsa met relaxte reggae invloeden uit komt. Na een halfuur stroomt de bus vrijwel leeg en kunnen we zitten en zien waar we doorheen rijden. Vanuit Urubamba stappen we over in een minibusje richting Ollantaytambo. Vanuit mijn bed in het hotel zie ik buiten door het raam het Inca Complex tegen de berg, dat we morgen gaan bezoeken en aan de muur een grote foto van Choquequirao die we bezocht hebben en die ik nog steeds voel in mijn knie.

verademing

Pisac is een verademing, niet alleen omdat het een klein en rustig dorp is, maar ook omdat het 600 meter lager ligt dan Cusco, wat toch weer een klein beetje extra zuurstof geeft. Natuurlijk is er weer een prachtige Inca Citadel te bezichtigen boven op een berg. Dit keer nemen we een taxi omhoog, die zich met onze instemming meteen opvult met een jongetje dat graag naar huis wil en een Peruviaanse verkoopster met kind die in de achterbak springt. Zo ook weer wat goeds gedaan….. De Inca Citadel staat op het programma van tourgroepen, dus het is er druk. Aangezien ze alleen het hoogtepunt van de site doen, wordt het naarmate we onze tocht terug per voet inzetten steeds rustiger. Ons hotel bevindt zich aan de markt zodat we deze vanuit onze luie stoel rustig kunnen observeren en dat is prettig als je net een afdaling hebt gedaan.

wolk

Na een intensive en leuke herhalingscursus Spaans van vier dagdelen wordt het tijd om verder te trekken al is het dan naar het nabije Pisac en van daar uit naar Ollantaytambo om dan de onvermijdelijke Machu Picchu te bezoeken. Ik heb inmiddels zoveel Inca historie gezien dat ik hoop dat het nog een onvergetelijke indruk maakt. Ik ben er inmiddels achter dat ik niet op 3300 meter hoogte wil wonen, zoals nu even het geval is. Als je een trap op loopt ben je bekaf door de ijle lucht, als de zon schijnt is het smoor heet en als er een wolk voor de zon verschijnt is het meteen weer ijskoud. De hele dag weet je niet of je een dikke wollentrui aan moet of een t-shirt. Nieuwe toeristen die arriveren tijdens zonnestralen zie je dan ook meteen op slippers in korte broek en t-shirt……tot de eerste wolk verschijnt.

cusco

We zijn in Cusco gearriveerd en het is weer even wennen met al die mensen om ons heen. Cusco is de ene touroperator naast de andere bergsportzaak afgewisseld met restaurants en souvenirshops, maar toch een mooie stad. Zo kun je er voor 2 soles nog een authentieke Peruviaanse op de foto zetten met een lama en dat was ons buiten de stad nog niet gelukt. We ontdekken de ene na de andere onderneming gerund door Nederlanders al hier. Toch best even lekker cappuccino met appelgebak. Bij een door een Nederlander en Peruviaanse gerunde taalschool nemen we vier dagdelen les om onze Spaanse taalvaardigheid te vergroten. Mijn darmen zijn weer van slag en ik drink alleen nog coca thee en kauw op coca bladeren. ‘s Nachts heb ik hele vreemde dromen, maar dat zal daar wel niets mee te maken hebben….toch?

Choquequirau

Als je in Peru bent moet je natuurlijk een Inka trail lopen. Aangezien de Inka trail naar de Machu Picchu door duizenden backpackers wordt gelopen en er ook een trein naar toe gaat, kozen wij voor de Inka trail naar Choquequirau. Choquequirau is (nog) minder bekend dan de Machu Picchu en is alleen bereikbaar per voet en met je bagage op de rug, of op een ezel. Als ik dan al vier dagen door de bergen ga trekken en moet afzien, wil ik niet weten dat ik er ook met de trein heen had gekund. In mijn dagelijkse leven loop ik zeker vier dagen per week van station Rotterdam Blaak naar de Pannenkoekstraat (850 meter) en die afstand dan twee keer per dag. Dit leek me een uitstekende voorbereiding op een trail van vier dagen. Na 1 dag lopen en vooral dalen, zeiden mijn knieën dat dit niet het geval was. Gelukkig was onze reis outfit uitgebreid met een hoed en loopstokken. Hoewel ik dit eerst nog wat lacherig ter hand nam, dacht ik hier in de brandende zon met de daal- en klimpartijen anders over. De 2e dag deed mijn knie zo zeer bij het afdalen dat de stokken in krukken veranderden. Paracetamol bleek echter een nog beter middel. Rolina die drie marathons heeft gelopen of misschien iets dichter bij het klimaat in Nederland op dit moment; een Elfstedentocht heeft gereden, was natuurlijk alleen maar moe. Onze gids/kok/ezeldrijver/tentenbouwer Hugo zorgde gelukkig goed voor ons. Hoewel het soms een beetje ongemakkelijk voelt als iemand alles voor je doet, was ik na een dag lopen echt niet meer instaat om een haring in de grond te slaan, laat staan om te koken. We bereikte uiteindelijk de 2e dag een bijna verlaten Choquequirau boven op een berg. Moooooi! De terug weg kon beginnen. Terwijl wij bij iedere stap nauwlettend kijken waar we die stap zetten, passeert er een kudde ezels met een groepje hardlopende Peruanen, waarvan enkele op slippers…tja. Bij de vraag of we nog een Condor hebben gezien, kunnen we alleen beamen dat we vooral naar de grond hebben gekeken. De hoogtepunten van de trail waren de momenten dat we niet hoefden te klimmen of te dalen, maar voor onze tent zaten met een fles bier (die sporadisch te krijgen waren op grootte hoogte) en we uitzicht hadden op prachtige bergen. Ik denk dat ik niet zo’n sportief type ben….maar Rolina heeft het al weer over een trail door de Cotahuasi Canyon.......





Voor wie de trail ook een keer wil lopen Casa de Salcantay

in de wolken

Het is ongelooflijk maar ieder stadje dat we tot nu toe hebben aangedaan had een vegetarisch restaurant en gezien het aantal toeristen dat we tegen komen, is het duidelijk dat de klantenkring moet bestaan uit Peruanen. De vleesetende lezer zal dit natuurlijk niet echt boeien, vandaar dat ik nog even wil melden dat er op de markt in Andahuaylas een aantal kaalgeplukte en opengesneden cavia’s ter consumptie werden aangeboden voor de liefhebber. Vlees op markten in relatief arme en vooral warme landen is altijd weer een must voor het oog en de reukorganen. We verlaten Andahuaylas per mini busje, dat ons sneller en schokkeriger naar Abancay brengt dan een grote bus. Het rode pilletje werkt weer goed al wordt Rolina toch een beetje misselijk. Maar de rit is wel weer een lust voor het oog. In Abancay worden we opgepikt door Jan Willem en zijn Peruaanse vrouw die het hostal Casa de Salcantay hebben in Cachora, nog zo’n 1,5 uur slingeren van Abancay. We kijken zo vanaf onze kamer op een prachtig berglandschap met besneeuwde bergtoppen…wauw we zijn in de wolken.
Morgen gaan we vanuit hier een trek van vier dagen maken naar Choquequirao om onze reiskleding recht te doen. Vandaag rusten we nog maar een beetje uit en slenteren wat door het dorp dat net zijn jaarlijkse feest heeft en hiermee een beroep doet op een groot deel van de opslagcapaciteit van de fotocamera.

de busreis

We hebben vanochtend de geboortestad van de Sendero Luminoso (bij ons bekend als Lichtend Pad) verlaten nadat overigens de nacht ervoor het licht in de hele stad was uitgevallen. Op advies van de Lonely Planet hadden we voor de meest betrouwbare busmaatschappij gekozen te weten Celtur. Vroeg in de ochtend begeven we ons naar Celtur en bij aankomst krijgen we de mededeling dat hun bus niet rijdt vandaag! Gelukkig hadden ze ons ondergebracht bij de concurrent Expreso Los Chankas en konden we toch aan onze tocht naar Andahuaylas beginnen. Het was een redelijk barre tocht op grote hoogte, over smalle onverharde wegen, met steeds klimmen en dalen en dat 10 uur lang. Ook de Peruanen liet het niet koud en menigeen kotste het bus toilet onder, waar we verder ook maar geen gebruik meer van hebben gemaakt. De bus stopte een aantal keer om volgens Rolina de wielen aan te draaien….de cd speler sloeg echter geen enkele keer over op de doorgaans hobbelige wegen en zo is mijn kennis van de Salsa muziek met 10 uur toegenomen. Het rode pilletje hielp ons wonderwel, want we hadden geen enkele last van de hoogte of misselijkheid. Het pilletje beschermede ons echter niet tegen een uit de kluiten gewassen parkiet of dwergpapegaai (mijn kennis van de natuur is nogal beperkt), die op de rugleuning voor ons heen en weer danste en daarbij alles onder poepte en zelfs kotste (dat krijg je als je als vogel de bus neemt). De eigenaar was dan ook te herkennen aan een shirt vol met vogelpoep. We overwogen de papegaai het raam uit te meppen, tenslotte horen vogels te vliegen en niet de bus te nemen. We waren echter als gringo’s veruit in de minderheid en vermoedde dat onze actie zou uitlopen op een conflict. Toen de vogel van de rugleuning viel in de schoot van Rolina, lanceerde ze van schrik het beest richting eigenaar onder het roepen van de woorden ‘hou die vogel bij je en z’n poep ook’. De eigenaar hield het beestje toen de rest van der reis angstvallig dicht bij zich. Toen de volgeljongen in een triest ogend soort van dorpje uit stapje en in z’n smerige met vogelpoep besmeurde kleren wegliep, verdween mijn ergernis weer als sneeuw voor de zon.
Wij komen 2 uur later dan de juffrouw van Celtur ons had voorgerekend aan in Andahuaylas. Het stadje oogt op het eerste gezicht niet als de plek- om-te-zijn en we boeken meteen de vervolgreis voor de volgende ochtend. Dit bleek niet geheel terecht want in onze speurtocht naar iets eetbaars ontvouwde zich een alleraardigst stadje. Eigenlijk is alleen de hotelkamer al reden genoeg om langer te blijven….

Ps. de vergezichten van de Andes waren prachtig.

wari y quinua

Na Ayacucho zelf hebben we de omgeving verkent, middels een mini toertje naar Wari en Quinua. Net als veel hier, was ook de toer in het Spaans. De reisleidster deed haar uiterste best om rustig en duidelijk Spaans te spreken waarbij wij wonderwel het gevoel kregen het ook nog grotendeels te begrijpen. Maar het zou ook kunnen dat we nu wel een heel eigen versie van de geschiedenis van de Wari hebben.

Van Sinterklaas heb ik een mooie gekleurde pil gekregen die me morgen moet beschermen tegen alle vervelende bijkomstigheden van een busreis van 10 uur door de Andes naar Andahuaylas. Dat wordt me een trip……

ayacucho

We hebben met de nachtbus Lima verlaten en arriveren zo´n 12 uur later in Ayacucho in het Andes gebergte. Ons hoofd bonkt niet alleen van een tekort aan slaap, maar heeft ook last van de hoogte. We doen het rustig aan en strompelen wat door het stadje en proberen de lokale klederdracht op de foto te krijgen. Het stadje zelf begint steeds drukker en levendiger te worden vanaf het moment dat er een band op het stadsplein begint te spelen. Navraag leert dat het optreden deel uit maakt van een politieke campagne voor de aankomende verkiezingen. Ik ben niet echt onder de indruk van de band, dus die partij had naar mijn stem kunnen fluiten. Ik was wel onder de indruk van de podiumopstelling; aan de straatkant. Iemand die het podium te dicht nadert uit enthousiasme of protest loopt grote kans door een auto geschept te worden…..scheelt wel een hoop security en dranghekken…..

Indiana Jones

Onze reiskleding dateert nog van 2007 en is een beetje aangevuld met spullen uit 2010. Het voordeel van de speciale reiskleding is het geringe gewicht, het kunnen werken met laagjes, niet snel stinkt en de robuuste materialen. Nadeel is dat je er uit ziet als Indiana Jones. Wat in de Temple of Doom dan nog wel past, maar op vriendelijke toeristisch trekpleisters toch al snel overdreven overkomt. Gelukkig gingen we de tweede dag in Lima richting het oude centrum. Onze reisgids en ook de hosteleigenaar waarschuwden nadrukkelijk voor de no-go zones rond het oude centrum en alle gevaren die ons te wachten stonden. We bezoeken er het Monesterio de San Fransisco en even later bevinden we ons in de catacomben omringd door menselijke botten van zo’n 70.000 overledenen. Kijk dat zijn omstandigheden waar onze kleding beter tot zijn recht komt.

kinder

Bij het Backpackers Family House is het ontbijt niet inbegrepen, maar wel een twee uur durende spoedcursus Spaans. In tegenstelling tot de rondleiding in het Spaans gisteren, weten we dit goed te doorstaan….en dat geeft weer hoop. De rest van de dag speuren we de omgeving af op zoek naar hedendaagse kunst uit Peru, tenslotte hebben we hier ook nog een missie (zie www.id11.nl). Dat anderen hier ooit ook een missie hadden blijkt uit een groot aantal Christusbeelden die op willekeurige plaatsen verschijnen. Wie de Volkswagen hier heeft gebracht is mij onduidelijk, maar het vehikel in de vorm van een kever en een busje is volop aanwezig in het staatbeeld. Sinds ik tijdens festival TURBULENT zelf in zo’n mooi oranje jaren zeventig busje heb mogen rijden, ben ik alleen nog gecharmeerd van de buitenkant. Ook rijden hier nog van die mooie “Bazz van Katoen” bussen of wel oude Amerikaanse schoolbussen rond. Wij gaan voorlopig nog even te voet, want er moet een trekking worden gedaan over een aantal dagen en wat extra oefening kan dan zeker geen kwaad. Zo lopen we wat af vandaag en belanden via twee kunstenaars bij de kunstacademie en vervolgens bij de Bruno Gallery. Bruno blijkt een hond te zijn, maar verder is het een leuke shop annex galerie…met een cd collectie van obscure Peruaanse bands. Ik laat de punk uit Peru links liggen en ga voor het iets modernere spul en schaf me een cd aan van ‘kinder’ een Peruaanse band met een opvallend Duits klinkende naam…..wat is dat toch met Peru en Duitsland? Gelukkig is het instrumentaal, want anders zou het me niet verbazen nog meer Duitse invloeden tegen te komen.