29-essaouria - essaouria

Naast alle standaard waar die ons te pas en te onpas werd aangeboden kwam daar speciaal voor mij in Essaouria nadrukkelijk hasj en opium bij. Volgens Rolina had dit te maken met mijn "hasj loopje" (????) dat de verkoper aantrok, voor mij blijft het een raadsel :-).

Van Essaouria vertrekken we wederom naar Marrakesh. Vanaf het busstation in Marrakesh proberen we met een lokale bus naar het centrum van de stad te komen, wat ons wonderwel lukt. Hierdoor gestimuleerd gaan we het de volgende dag proberen naar het vliegveld om zo de belachelijk dure taxi van de heenweg te compenseren :-). In de lokale bus bestaat de muziek uit het monotoon (althans in mijn oren) voordragen van verzen, vermoedelijk uit de koran, maar ik kan er ook helemaal naast zitten :-).

Vlakbij ons eerste hotel vinden we hotel Essaouria dat wat betreft sfeer even geweldig is als ons eerste hotel, maar dan toch vele malen goedkoper :-). We lopen nog even de stad in terwijl de oproepers van de Moskee met elkaar in concurrentie lijken en de sinaasappelverkopers op het plein door mijn prijsonderhandeling bijna met elkaar op de vuist gaan. Nog niet eerder zo een goedkope jus gedronken :-).

Terwijl Mohammed VI me vanaf elke muur van elke shop en dus ook dit internetcafe gade slaat tik ik mijn laatste regels vanuit Marokko. Trouwens naast Mohammed VI is Coca Cola nog nadrukkelijker aanwezig in iedere uithoek van het land. De merknaam is zelfs in het Arabisch vertaald :-|.

Marokko heeft veel indruk op me gemaakt......op naar Azie :-).


paul

28-hammam

Inmiddels hebben we van een enthousiaste ober begrepen dat Nederland van Portugal verloren heeft. Dus de oranje vlaggetjes in mijn straat zullen wel verdwenen zijn bij thuiskomst :-). Het was blijkbaar niet de ideale teamopstelling! Tijdens het weekje Portugal voorafgaand aan Marokko zijn Rolina en ik behoorlijk verkleurd. Zodanig dat we de afgelopen weken haast een dagbesteding hadden aan het velletjes trekken :-). Naar de hammam gaan had daarom naast een toeristische ook een zeer praktische waarde. Ik ging naar de hammam met Jim, die we ontmoet hebben in de bus van Ouarzazate naar Marrakesh en weer tegen het lijf liepen in Essaouria. Vrouwen en mannen gaan op verschillende tijden naar de hammam en Rolina ging ons vooraf. Ze vertelde achteraf dat ze alleen was en hoe de procedure ongeveer verloopt. Jim en ik begaven ons voorbereid en met zwembroek richting hammam. Binnen troffen we twee Fransen die net onder handen werden genomen en haast hadden voor de voetbalwedstrijd. Een tengere jongen van een jaar of zeventien gooide emmers water over ons, zeepte ons in, liet ons wachten, gooide weer emmers water over ons, ging ons schrubben (voor- en achterkant), gooide opnieuw emmers water over ons, zeepte ons nogmaals in, liet ons weer wachten en gooide tenslotte weer emmers water over ons, waarvan de laatste steenkoud waren.

De hammam bestaat uit drie kleine ruimtes: een kleedruimte, een klamme vochtige wachtruimte waar ze emmers water over je heen gooien en hiermee verbonden een even klamme vochtige ruimte waar twee scrubbanken staan.

Zittend in de vochtige klamme ruimte met drie andere mannen op leeftijd :-) en de jonge jongen die ons in zeepte en waste, kreeg ik plotseling het gevoel een perverse oude lul te zijn :-). Maar dat is vast mijn westerse kijk! Ik vond het wel een vreemde ervaring. Hij had wel goed werk verricht want toen ik opstond van de scrubbank zag ik de vellen liggen. Hij ging dan ook niet lichtzinnig te werk, ik heb nog schuurplekken op mijn huid. Ik ben nog nooit zo schoon geweest.

Rolina bleek veel milder behandeld te zijn of zij is gewoon
stoerder :-).

De volgende dag begaven we ons op het strand en presteerden we het opnieuw om te verbranden :-(.


paul

27-essaouira

Van Meknes reizen we met de trein, waarvan de airco het niet zo goed doet, bezweet naar Marrakesh voor een tussenstop op weg naar Essaouira. Dit is echt compleet anders arriveren nu in Marrakesh. Hoe snel je went aan een nieuwe omgeving :-).
Naar weer een sferische overnachting vertrekken we per bus naar Essaouira. Afgelopen week was er een muziekfestival in deze stad en bij aankomst beleven we hiervan nog de naweeen. In de stad krioelt het van de Jimi Hendrix kloontjes met Bob Marley T-shirts en jawel Che Guevara T-shirts. Ik als verzamelaar van dit fenomeen ook weer gelukkig. Het is een hele hipp(i)e bedoeling hier. Ik loop nu al bijna drie weken onafgebroken op sandalen (wie had dat ooit gedacht) en voel me dus prima thuis hier :-). Als nu naast de muziek uit de jaren 60 en 70 ook nog even de sexuele-revolutie wil doorbreken! Op het strand zitten ze inclusief gitaar natuurlijk gezellig te zingen en terloops wordt er hasj(cake) aangeboden. Terwijl een enkele (westerse) vrouw in bikini een duik durft te nemen schuifelen de vrouwen voorbij waar alleen de ogen van zichtbaar zijn. Een raar contrast.

De kleding voorschriften zoals in de Lonely Planet omschreven leken toch een beetje te conservatief. De lange broek kon best uit en de het T-shirt met lange mouwen is ook niet noodzakelijk. Rolina ontwikkelt daaruit de neiging om in het openbaar gezellig aan haar beenhaartjes te pulken (lijkt me toch weer een stapje verder :-) ) en krijgt de aandrang om haar benen te scheren. Ze vergeet hierbij een verticaal rijtje haren op haar scheenbeen, waar ze nu met een beetje gel een hanenkam van kan maken als reactie op de door mannen gedomineerde openbare ruimte :-). Mannen neigen via mij te communiceren ook als het iets van Rolina betreft. Al doe ik wat experimenten met baardgroei en stink ik vaak naar zweet om aan mijn mannelijkheid te werken, dit is toch wel even wennen hoor :-). Rolina neigt naar provocatie, dus dat belooft nog wat in Iran volgend jaar :-).


paul

26-meknes

Meknes exploreren we maar zonder gids :-). Deze stad is ook iets overzichtelijker dan Fes en Marrakesh en heeft een rustiger atmosfeer. Meknes is net zo mooi als beide andere steden met zijn bedwelmende geuren, kleurrijke souks en doorleefde gezichten, alles volgens het 1001 nacht scenario. De mensen die we terloops ontmoeten zijn aardig en behulpzaam, de mensen die iets van ons willen, willen iets van ons. Ze zien ons als een lopende portemonnee, wat in mijn geval niet zo handig is aangezien Rolina met het geld loopt :-). Dit laatste is maar goed ook, want mijn hart is nog te teer en ik vind alles te goedkoop om soms de moeite van het onderhandelen te willen nemen. Op basis van volgend jaar hebben we een dagbudget opgesteld. Om van dit budget te kunnen rondkomen in Marokko en ook nog wat te kunnen zien, moet er toch wel degelijk onderhandeld worden zo blijkt. Bij het regelen van een taxi (mercedes met tijgerprint interieur) naar Volubilis, de resten van een oude Romeinse nederzetting 33 km buiten Meknes, met aansluitend een bezoek aan het plaatsje Moulay Idriss, krijgen we er een beetje lol in en keldert de prijs met een derde (heb ik het als Nederlander toch weer over geld :-) ).

De Romeinse vesting is mooi en rustig en door de bewolking goed te doen. Door het wegblijven van de felle zon hebben de muggen vrij spel en te lang stil staan moet je dan ook bekopen met een zwerm muggen die om de beurt de aanval inzetten.

In Moulay Idriss krijgen we ongevraagd een rondleiding, die toch wel weer handig bleek. Inmiddels redelijk prijsbewust geven we de ongevraagde gids een niet onderhandelbaar bedrag. In dit stadje hebben we net als in de andere plaatsen als niet-moslim geen toegang tot de moskee. Dit lijkt me een voorbeeld dat brede navolging verdient; kerken niet toegankelijk voor niet-christenen, slagerijen niet voor vegetariers, groentewinkels niet voor vleeseters, bibliotheken niet voor analfabeten, treinen niet voor automobilisten en witte scholen niet voor.....etc. :-(. Of sla ik nu weer een beetje door :-).


paul

25-fes

We belanden zonder eten in de trein naar Fes. Inmiddels hebben we er al zo n vier uur reizen opzitten en moeten er nog acht. Van een aardige medereiziger krijgen we een pak koekjes aangeboden als lunch. Onze treincoupe veranderd gedurende de reis een aantal keer van samenstelling. De komst van een man die wat dommig oogt en duidelijk traditionele waarden aanhangt, geeft een wat beklemmende sfeer in de coupe. Hij blijkt echter helemaal niet zo dommig, want hij weet in de trein zelfs Mekka te vinden voor zijn gebed. Rolina vraagt zich af wat hij zal doen als de trein van richting verandert :-). Wanneer hij de coupe verlaat, komen de vrouwen tot leven en als ik even op het gangpad sta, raken ze in gesprek met Rolina. Een meisje dat had zitten huilen bleek van haar ouders niet te mogen trouwen met haar Franse vriendje.


In Fes nemen we ons voor gebruik te maken van een officiele gids om ons door het labyrint van de Medina te laten voeren. Op weg naar de plek waar je een officiele gids kunt oppikken, worden we belaagd door gidsen zonder de benodigde papieren. Gecharmeerd door een van hen, een zielig verhaaltje in de Lonely Planet en de veel lagere prijs gaan we met hem in zee. Hij bleek echter voor de tour zijn 'broer' in gedachten te hebben. De 'broer', die bij nader inzien verdomt slecht Engels spreekt, geeft ons op gepaste afstand (i.v.m. de politie) een rondleiding langs de hoogtepunten en (volgens mij) winkeltjes van familie. Ondanks de vele pogingen lukt het nog steeds niet om ons een tapijt te verkopen :-). Net als in Marrakesh komen we weer langs de Tanneries; een plek waar onder erbarmelijke omstandigheden leer geverfd wordt. Het is echt een smerige, stinkende bende en dus een toeristische attractie bij uitstek :-).


Tijdens de rondleiding worden we te pas en te onpas aangesproken met de vraag waar we vandaan komen. Bij het woord Holland krijgen we dan menigmaal namen van voetballers te horen en de stand van de laatste wk-wedstrijd. Sommige Marokkanen reageren met de woorden "kijke, kijke, niet koope" en ook wij maken deel uit van dit Nederlands Cultureel Erfgoed :-). De reactie van een verkoper op het woord Holland verbaasde mij: "racisten". Zou hij misschien deze weblog hebben gelezen en verkeerd hebben geinterpreteerd? Of is dit nog de erfenis van Pim Fortuyn en het beleid van Rita Verdonk?


De tour is voorbij en we willen de 'broer' het afgesproken bedrag betalen. Maar de 'broer' blijkt geen 'broer' en weet niets van een afgesproken bedrag. Hij zet in op minstens 100 Dirham en wil de afgesproken 50 Dirham niet aanpakken. In gebrekkig Engels en Frans discussieren we wat heen en weer. Een jonger 'broertje' tracht hierbij te bemiddelen. We lopen weg zonder te betalen en worden natuurlijk gevolgd. Opnieuw raken we in discussie, maar blijven bij het afgesproken bedrag. Het jongere 'broertje' ziet dat er niet meer inzit en overtuigd de 'broer' om het bedrag te accepteren. Vermoeiend hoor al dat geonderhandel, ik moet er nog steeds de lol van in gaan zien.

paul

24-ouarzazate

Na 3 dagen Marrakesh wordt het weer tijd voor wat nieuwe opwinding en trekken we per bus naar Ouarzazate(spreek uit war za zat). De bus voert ons door het Atlas gebergte over kronkelige wegen en langs diepe dalen. Wanneer de reis vordert, een medereiziger zijn zweethoofd afveegt aan het raamgordijntje en een Belgisch meisje op het punt staat te gaan kotsen, vraag ik me af wat ik toch ooit leuk vond aan de rollercoaster op de kermis. De chauffeur presteert het om tussen alle haarspeldbochten, diepe dalen en het ontwijken van mensen op ezels, fietsen, brommertje of voetballend op de weg, nog een telefoongesprek te voeren. In Ouarzazate vinden we snel een hotel waar we ons meteen laten overhalen (nooit doen natuurlijk) voor een trip van drie dagen langs alle attracties die op ons lijstje staan. Vroeg op dus!

De volgende ochtend belanden we samen met vier Fransen in een minibusje dat ons langs de Valley of Roses (maar de bloeitijd was in mei:-( ), Dades Valley, Dades Gorge, Todra Gorge, een dag later doet belanden in Erg Chebbi. De weg er naar toe is lang maar erg mooi en de communicatie in het Engels met de Fransen vermakelijk. We komen door dorpjes waar de tijd natuurlijk weer heeft stil gestaan. Naarmate we meer oostwaarts gaan lijken de kledingvoorschriften voor vrouwen strenger te worden toegepast. Ik blijf het een vreemd fenomeen vinden in een land waar elk gehucht een internet cafe heeft en zelfs golf platen hutjes over een schotelantenne beschikken. Nou ben ik ook niet de meest begripvolle persoon als het religie betreft:-).



In Erg Chebbi belanden we in een heuse woestijn. Ik zie voor het eerst een woestijn en kom naar een paar honderd meter tot de ontnuchterende conclusie dat het toch gewoon een grote zandbak is :-). We zien de zonsondergang in de woestijn zoals het hoort en overnachten met zijn zessen in een Berber(nomaden)tent en zien een schitterende sterren hemel zonder omgevingslicht en -geluid. Mooi hoor! Voor zonsopgang staan we op met zand in onze oren en kleren om een tochtje op een kameel te maken. Alleen toeristen zijn zo gek om te betalen voor een overnachting in een tent in een zandbak zonder douche of wc :-). We beginnen, en zijn zeker niet de enige, aan de kamelentocht naar een zandheuvel om een goed zicht te hebben op de zonsopkomst. Jaaaaa, ik heb kameel gereden! :-) Tijdens de zonsopkomst, die niet echt wou opkomen, probeerde onze kameeldrijver natuurlijk weer allerlei zaken aan de man te brengen; hoe romantisch. Dit terwijl de kleuren van de zandduinen van roze naar oranje veranderde en mooie schaduwen tentoonspreidde.



Via de Draa Valley en allerlei mooie vergezichten begaven we ons met de mini-bus weer richting Ouazazate. Bij elke stop, al was het op de meest desolate plek, dook er uit het niets een verkoper op, die dadels, kettinkjes, fossielen of jezelf op de foto met een hagedis probeerde te verkopen. Uitgeput bereiken we die avond ons vertrekpunt en raadplegen de Lonely Planet voor het avondeten. We ontdekken dan dat er tegenover het hotel een supermarkt zit die bier verkoopt. Hoe je toch naar iets kunt verlangen als het bijna nergens te krijgen is. Heerlijk dat biertje dat in Marokko zelf is gebrouwen.

De volgende dag blijven we nog wat in het stadje rondhangen om ons op te maken voor een lange reis naar Fes. In de avond begeven we ons opnieuw richting supermarkt voor zo n lekker Marokkaans brouwsel. Terwijl de oproep voor het avondgebed door het stadje schalt, staat er een lange rij mannen voor het alcoholloket om flink bier en andere alcoholische drank in te slaan. Leve de hypocrisie! Of moet ik dit juist als een positief teken zien? :-)

paul

23-marrakesh

Het effect van maroc in mijn aller eerste joint was aanzienlijk minder dan mijn eerste bezoek aan het land van zijn oorsprong. Nou was een gram ook wel iets goedkoper dan een vliegticket :-). Over geld praten schijnt een typisch Nederlandse bezigheid te zijn. Overal te veel geld voor willen hebben een typisch Marokkaanse. Het begon al met een taxi vanaf het vliegveld naar het hotel, waar ons natuurlijk een poot uitgedraaid werd. Maar moe van de reis en snel naar het hotel willen maakt je een makkelijke prooi. De taxi kon ons helaas niet voor het hotel afzetten, dus moesten we nog een paar meter lopen. De straat was erg nauw, er werd ons van alles aangeboden en een mengeling van geuren (komijn, ezelstront, rauw vlees gemengd met brandlucht) kwam ons tegemoet, waarbij we herhaaldelijk een stap naar links of rechts moesten zetten om de in snel tempo passerende brommertjes te kunnen ontwijken. Bij de karren met ezel had je gelukkig iets meer tijd om opzij te gaan. Na meer dan een paar meter zonder hotel gespot te hebben, vroegen we ons af of we verder, dan wel terug moesten lopen. De huisnummering en het ontbreken van straatnamen bood weinig houvast. Er is echter altijd wel een bereidwillige Marokkaan die je de weg wil wijzen en even met je mee loopt. Gearriveerd bij het hotel wil die bereidwillige Marokkaan wel klinkende munten voor zijn 'hulp' en als dit niet voldoende is in zijn ogen krijg je als toegift nog les in Marokkaanse scheldwoorden. Toeristen in Delft zouden toch raar opkijken als ik ze de weg wijs naar de Nieuwe Kerk en ze dan geld ga vragen, om ze vervolgens uit te schelden voor rotte vis omdat ze in mijn ogen niet genoeg geven.
Het is hooguit een uur geweest tussen aankomst op het vliegveld en het bereiken van het hotel, maar de indrukken van armoede, de benauwende straatjes, de geuren, de hitte, opdringerige verkopers en de totaal andere bouwstijl deden mij afvragen wat ik hier in 'gods- of allahs' naam deed; sommigen noemen dit een cultuurschok geloof ik :-). Het fantastische, maar dure hotel Jnane Mogador had de sfeer van hotel restaurant Bazar in Rotterdam. De herkenbaarheid en de lekkere groente couscous met muntthee op het dakterras zorgde voor wat tijd om te acclimatiseren. Konden we niet gewoon 18 dagen in dit hotel blijven? :-) Dat wordt wat in 2007, ben ik dan toch meer een Club Med type? Rolina had van dit alles geheel geen last als doorgewinterde wereldreizigster :-).

Na enige oefening in het negeren van bedelende mensen in vodden en het vriendelijk afwimpelen van mensen die je de weg willen wijzen, je haar willen knippen, je een tapijt willen verkopen etc. begon ik me een beetje op mijn gemak te voelen in Marokko.

(voor de vegies onder ons) Als vegetarier is het goed te doen in Marokko, de ene dag groente tahin, de andere dag groente couscous :-). Op het Djemaa el-Fna kun je lekker eten terwijl het vers voor je ogen wordt bereid. Een kraampje verder zitten ze dan wel lekker een schapenkop (of geitenkop, daar wil ik vanaf wezen) leeg te lepelen. Het vlees en de indringende geur bij een temperatuur van rond de 40 graden komt je overal tegemoet. Was ik geen vegetarier, dan zou ik het nu zeker overwegen.

De souk met al zijn kraampjes, werkplaatsjes en doodlopende straatjes was nog weer een belevenis op zich en een uitdaging voor je orienterend vermogen (de plattegrond kun je net zo goed weg gooien). Van een Keuringsdienst van Waren of een ARBO dienst hebben ze hier nog nooit gehoord; folklore of authentiek heet dat dan geloof ik :-). Leuk voor de foto en om een glimp op te vangen uit de middeleeuwen, maar toch minder om zelf in te leven lijkt me.

Marrakesh mijn eerste reiservaring buiten Europa; Leuk hoor!













paul

22-nederland - portugal

Dit leek me wel een geschikte titel voor een periode waar de wk-gekte weer volledig is losgebarsten. Mijn straat hangt inmiddels vol oranje vlaggetjes, die overigens goed kleuren bij mijn oranje gordijnen :-). Een mooi moment dus om op vakantie te gaan voor een maandje. Wie het stukje "van die dingen" heeft gelezen weet inmiddels dat de vakantie is gestart met een weekje Portugal ter ere van het 38 jarige huwelijk van de ouders Nell en de 60-ste verjaardag van de vader. Nou had ik niet de illusie om aan de wk te kunnen ontsnappen in een resort in de Algarve, maar een geheel Nederlands cafe tegen te komen met allerlei oranje attributen en natuurlijk de eerste wedstrijd van "ons land" op grootbeeld had ik nou ook weer niet direct verwacht. Naief :-). Mijn mannelijke reisgenoten fantaseerde over de ideale team opstelling en bespraken allerlei andere belangrijke voetbal kwesties. Ik kon hier door mijn complete onkunde op dit gebied geen essentiele bijdrage leveren. Misschien had ik eens moeten kijken of er in de serie " ... voor Dummies" geen editie over voetbal is. Ik had ook verder eigenlijk weinig stof tot conversatie, het blijft toch een beetje onwennig zo n uitje voor de eerste keer. Toch maar leren klaverjassen dan, ook handig voor de oude dag :-). Kinderen nemen is een goed tweede alternatief.









Het weer was mooi, de zee helder blauw, het appartement groter en luxer dan mijn eigen woning, het zwembad op tien meter afstand voor de ochtend-, middag- en avondduik. Eigenlijk was er geen logische reden om dit paradijselijke oord te willen verlaten. Maar na de zoveelste keer de dorpskern te hebben doorlopen richting strand, wordt het toch wel saai hoor. Gelukkig was er ook een auto gehuurd om uit stapjes te maken naar andere paradijselijke oorden in de omgeving. Ik moet toegeven dat we er echt een paar hele mooie hebben gezien. Deze tot rust dwingende vakantie werd slechts tweemaal doorbroken met adrenaline verhogende activiteiten. Het betrof het vermeende verlies van Rolina haar portemonnee inclusief paspoort met opkomend doemscenario over de opvolgende vakantie bestemming Marokko. Slechts van korte duur want de portemonnee bleek in de auto te liggen. Het tweede moment van spanning speelde zich af op een bospad richting een ruine, waar een "kunstenaar" zijn werk in de berm van het pad tentoonstelde. Van de passant verwachte hij een bijdrage op het kleedje dat hij daarvoor speciaal midden op het pad had neergelegd. De zaken gingen blijkbaar niet zo goed want de man was behoorlijk aan het schelden, waarbij vooral Bush het moest ontgelden. Wellicht was hij in de absurde veronderstelling dat we Amerikanen waren. Nou voel ik me absoluut niet beledigd als iemand bij herhaling "Fuck Bush" roept, maar om op basis hiervan bij te dragen in zijn levensonderhoud gaat mij ook wat te ver. Van zijn sociale vaardigheden en zijn schilderwerk, wat ik er van zag in het snel voorbij lopen, moet de man het in ieder geval niet hebben. Helaas bleek bij de ruine dat er maar een weg heen, dus ook maar een weg terug was en we genoodzaakt waren ons opnieuw langs zijn expositie te begeven. Aangezien ik zijn kleedje aan de linkerzijde wilde passeren raakte hij nog meer overstuur en maande mij met een duw om rechts te passeren onder het mom van "don t fuck with me, nobody fucks with me". Rolina probeerde nog een dialoog aan te gaan op redelijkheid, maar dit begrip was de man volgens mij al een tijdje kwijt. Ook een suggestie dat dit niet de beste manier is om mensen enthousiast te krijgen om iets te doneren, leek mij niet zinvol. Er waren twee opties: a.hem eens flink afrossen om je eigen boosheid kwijt te raken of b.maar gewoon doorlopen en negeren. Dit laatste leek het meest redelijk :-). Ik vraag me nog steeds af of dit incident georganiseerd was door de receptie van het resort om er wat spanning in te brengen :-).

In 2008 zijn de ouders van Rolina 40 jaar getrouwd en wordt haar moeder 60. Wat zal dat dan wel niet gaan brengen, mag ik dan nog mee en is er dan weer een wk? Tot die tijd kan ik leren klaverjassen, de kolonisten van catan spelen, een "Voetbal voor Dummies" aanschaffen en kinderen krijgen overwegen :-).

Ik ben heerlijk uitgerust en bruin en heb het naar mijn zin gehad, ondanks dat het was zoals ik dacht dat het zou zijn.

paul
ps. het boek is uit

21-been every where, seen everything

Project Been everywhere, Seen everything

Dit Project voorstel is vorige week naar China, Georgie en Iran gegaan. Hopelijk zijn zij net zo enthousiast als ik.

General
I work with acrylic paint on canvas and incorporate other materials such as fabric, wallpaper, shells and flowers. Until 2004 I used especially saturated colors to almost blank. The persons on those paintings seem retiring within themselves and unconscience of their surroundings. In 2004 I started to paint more contrasting and more physically, literally and figuratively more openness has come into my painting. The persons on the paintings are more aware of their surroundings and challenge the viewer more.

I am captivated by the tension which I see and feel around me, and realize that nothing is what is seems. A tension with elements of oppression, suffocation, desires and expectation, melancholy, desolation, beauty and hope. My paintings seems to be in the first place superficial, apparent superficiality interests me.

My inspiration comes from alarming (idyllic) scenes on photographs, from newspapers, magazines or photographs I took myself. Many of these images which are inspiring me have their origins in countries outside the Netherlands.

Plans 2006
In May I received a grant(basisstipendium)from The Netherlands Foundation for Visual Arts, Design and Architecture. I am able to work in my studio for the rest of this year to concentrate and intensively paint to deepen my work further. For this year there are three exhibitions planned: a Nanjing (China) group exhibition in June, a Rotterdam (The Netherlands) duo-exhibition in August and in Delft (The Netherlands)in November I have a solo-exhibition.

Plans 2007
In 2007 I want to allow unlimited influence of the outside world in my working process. My plan is to travel and paint for a year and work in a number of artists in residencies (Georgia, Iran, India, China and Russia). During my overland tour to China I will make a picture report, in the form of drawings, photographs and collecting existing images from newspapers and illustrated magazines. These picture reports will serve as inspiration for my work in the artist residencies. Every artist residency I will conclude with an exhibition and I will donate a work to the country where the original inspiration came from.

My picture reports (drawings, photographs and paintings) I will be digitized and emailed or send with a fax to The Netherlands, where they will be part of a project of an artists run initiative. These pictures will be placed in another context and lead roaming existence (a wandering life) in Rotterdam, from spot to spot in the city.

Plans 2008
I eventually want conclude my travel with a picture report in the form of a book or catalogue and an exhibition under the title: been everywhere, seen everything.

rolina