116-wikken en wegen

Na Iran willen we door Pakistan naar India reizen. Het reisadvies voor Pakistan van het ministerie van buitenlandse zaken is verre van positief en dit terwijl Pakistan 2007 heeft uitgeroepen tot jaar van het toerisme. De e-mail correspondentie hierover met de Nederlandse Ambassade in Pakistan was glashelder; als er geen dringende noodzaak is, ga dan ook niet! Andere reizigers die we spraken vonden Pakistan dus natuurlijk het mooiste land dat ze bezocht hadden, waarbij ze alleen maar vriendelijke mensen hadden ontmoet. De Pakistaan uit de bus naar Yazd die in een week alle hoogtepunten van Iran deed, had vanzelfsprekend een meer toeristische invalshoek :-). Onder Lahore valt eigenlijk niets interessants te zien, dus verdoe je tijd niet en vlieg gewoon op Lahore, was zijn advies. Het gastatelier in Delhi had inmiddels laten weten dat het met zo'n 46 C in juni misschien toch wel wat warm was om te werken. Naast de temperatuur was ook de prijs van dit gastatelier erg hoog geworden. Toch maar direct naar Delhi vliegen dan, misschien was het nu nog iets koeler? Contact met een gastatelier in Ahmadabad bood uitkomst. De temperatuur was er juist in juni ietsepietsje lager en de prijs aanzienlijk :-). We hebben nu dus drie weken om van Teheran naar Ahmadabad in India te komen en willen het liefst toch niet vliegen. Drie weken is niet lang dus we besluiten in Pakistan via Quetta, Multan naar Lahore en de grens te reizen. Omdat we vermoedelijk geen tijd hebben om Islamabad te bezoeken en terloops nog even een visum voor India te regelen, doe we dit in Teheran. Het idee lijkt altijd eenvoudiger dan de praktijk, want de Ambassade van India in Teheran geeft geen visum wanneer je over land wilt reizen!? We moeten zelfs een retourvliegticket bij onze aanvraag voegen. Een telefoontje met Mr.Daangri lijkt ons te verlossen van deze laatste plicht, maar hij blijft herhalen dat we alleen op India kunnen vliegen. Hoe het moet wanneer je over land zijn land in wilt vanuit Iran, blijft hij het antwoord schuldig. Ik kan alleen maar hopen dat de Iranezen een goede aanleiding vinden om binnenkort ook de Indiaase ambassade te bestormen :-). We kunnen net als al die Pakistanen vast in een lange rij gaan staan voor de Ambassade van India in Islamabad om in een aantal dagen een over-land-visum te bemachtigen, maar dan wordt de reistijd wel erg krap. Daarnaast vind ik het percentage overheidsgebouwen bezichtigen nog steeds te hoog in verhouding tot mijn andere toeristische activiteiten dit jaar :-). Hierbij meegecalculeerde dat we over de voortgang van onze visum aanvraag pas in drie dagen weer kunnen bellen met Mr.Daangri, wat acuut tot gevolg had dat we ons visum voor Iran, dat zaterdag afloopt, moesten verlengen! Een mooie ochtend besteed in het gebouw van de Disciplinary Force for Islamic Republic of Iran Department for Aliens Affair :-). Donderdag mogen we daar weer heen :-). Wordt ons visum voor Iran verlengd? Krijgen we een visum voor India? Is het dan nog mogelijk om op korte termijn een vlucht naar Bombay te boeken? Beleef het mee en kijk binnenkort weer op deze weblog :-).


Sinds die geweldige plaat van de Golden Earring heb ik Bombay al eens willen bezoeken, dus dat komt toch weer mooi uit :-))).

115-warm

In Iran heb je als buitenlander geen gebrek aan belangstelling. Iedereen wil de twee zinnen Engels die ze kennen graag op ons oefenen: Hello, how are you? Where are you from? Dat ze hun taalpracticum en nieuwsgierigheid doorlopend op ons loslaten is even leuk, maar wordt nu toch ook erg irritant. Vooral op vrijdag, onze zondag, kunnen we attracties maar het beste mijden om te voorkomen dat wij de attractie vormen binnen de attractie. Schoolklassen jongens en meisjes dringen zich rondom ons, oefen het liefst door elkaar hun twee zinnen Engels en willen daarna met ons op de foto. Naast leuke gesprekjes (zoals in dit theehuis) met degene die net iets meer Engels spreken, mag de rest me gerust zwijgend passeren. Ik zal dat zeker niet als onbeleefd ervaren :-). Ook de hoofddoek begint te irriteren en Rolina zit er steeds aan te frunniken........ Met zo'n dertig graden, is het dan ook warm :-).

114-persepolis

Samen met de Pakistaan lopen we de volgende dag in de brandende zon door de ruines van Persepolis. Naast allerlei brokstukken, wemelt het er van de schoolmeisjes in diverse kleuren uniformen. De camera van Rolina flitst heen en weer tussen de brokstukken, de meisjes en de aanwijzingen van de Pakistaan, diens camera kapot is maar toch graag wat foto's wil :-).

113-rondreis

Een bus brengt ons in zeven, in plaats van de beloofde vijf uur, van Esfahan naar Shiraz. Dit is alleen vervelend als je maag net die dag besloten heeft het toilet net iets vaker te willen bezoeken :-). Of als je net als de Pakistaan die we ontmoeten in de bus, heel Iran in een week wil doen. Hij raakt dan ook danig gestrest van twee uur vertraging en ziet zijn geplande uitstapje naar Persepolis, diezelfde dag nog, in rook op gaan. Met de bus reizen we gedurende onze korte vakantie in mijn vakantie, nog van Shiraz naar Yazd, van Yazd naar Kashan en van Kashan terug naar Teheran. Tijdens elke busrit worden we hierbij 'vermaakt' met steeds dezelfde twee Iraanse films, die momenteel ook in de bioscoop draaien. Het zou mij verbazen als dit kaskrakers worden :-). Naast natuurlijk een tapijt in het middenpad en af en toe een mini gebedsruimte achter in de bus, verschilt de bus niet wezenlijk van een Nederlandse bus. Niet gewend aan tapijt in de bus, struikel ik hier de eerste keer over :-). Verder heb ik geleerd op te passen bij het uitstappen, want ik ging per ongeluk op de chador van iemand staan, waardoor ze (helemaal!?) geen bewegingsvrijheid meer had.

112-werk van ramona

ramona poorghadiri

111-paradijs

Met de nachttrein naar Esfahan getuft. Naast fraaie historische gebouwen bracht Esfahan ook uitnodigingen om te komen eten bij Iraanse families :-). Ali en zus Naz ontmoeten we in de trein en bieden ons in de vroege ochtend een lift naar het door ons geselecteerde hotel, dat natuurlijk niet meer bestaat :-). Een paar honderd meter verder belanden we in een betaalbaar alternatief. Ramona ontmoeten we in het museum voor hedendaagse kunst, waar ze suppoost is. Ze sprak niet zo goed Engels, maar haar opa die ons die avond belt des te beter. Een aardige man die me maar bleef aanspreken met 'mister Pool', terwijl hij honderduit sprak. Gelukkig hadden we in Teheran al wat geoefend met het Iraanse familieleven, dus verliepen de bezoekjes aan de twee families vlekkeloos :-). Naast het bekijken van een trouwvideo, de schilderijtjes van Ramona en lekker eten, gaven de gesprekken een wat meer kritische beschouwing op de islamitische heilstaat. Een staat waar ook iedere Nederlander die van orde en regelmaat houd vast van droomt. Dat er om de honderd meter een donatiebox staat voor de armen en hulpbehoeftige, die niet gekraakt wordt zegt denk ik wel genoeg............................. :-).
Wat mij tot de voorlopige conclusie brengt (voor degene die enig verband ziet en me nog volgt :-)); dat het verbieden van de chador of hoofddoek hetzelfde is als de plicht deze te dragen.

110-mashallah

Ik heb inmiddels ongeveer heel Teheran doorkruist per taxi, niet in de laatste plaats om een nieuwe adapter te vinden voor de labtop. Hoe het de taxichauffeurs lukt zich te verplaatsen in het chaotische verkeer zonder ongelukken, is een wonder. Mocht ik de auto nog hebben gehad, dan zat deze nu vast en zeker vol deuken :-). Ik vind bij het parkeren een halve meter afstand al problematisch, terwijl hier alles op centimeters afstand gebeurd en dan bedoel ik niet alleen parkeren :-). Misschien helpt het dat je net als een taxichauffeur enthousiast meezingt op een cassettebandje met koranverzen :-).

109-faculteit visual art

We zijn inmiddels bekenden op de faculteit visual arts, waar onze gastheer tevens docent is. Hij heeft ons en meer specifiek het werk van Rolina, als lesmateriaal gebruikt, wat vooral buiten de les aardige gespreksstof opleverde:-). Is het wasgoed in je werk een metafoor? Waarom schilder je geen wasgoed dat typerend is voor het land? Is je werk feministisch? Dit zijn enkele vragen die de studenten bezig hielden en vervolgens Rolina, die hierop een weloverwogen antwoord moest formuleren in het Engels :-).

108-straatbeeld

107-familie

We zij eigenlijk niet zulke familiemensen geloof ik :-). Dat we nu bij de moeder van Amad leven en dat er constant dochters, nichtjes, neefjes, ooms en tantes langskomen is dan ook een hele beproeving :-). De vrouwen scharen zich hierbij om Rolina en eisen al haar aandacht op. Van werken is dan ook nog niet zoveel terecht gekomen :-). Privacy, wat is dat? We beschouwen het dus maar even als een zeer exclusieve vakantie, waarbij je de Iraneze cultuur van binnenuit leert kennen :-). Zo bezien is het echt geweldig en geeft het de mogelijkheid om achter de chador te kijken :-). De moeder van Amad is zeer zorgzaam en doet er alles aan om ons in gewicht te doen toenemen, waarbij we communiceren via gebarentaal. Ik probeer mijn bijdrage aan het huishouden te leveren door ook te koken of af te wassen, wat natuurlijk veel hilariteit oplevert :-). Het huis is schoen- en vrijwel meubelvrij en overal liggen tapijten. Zitten, eten en slapen doe je op de grond en de eetkamer is vervolgens weer zitkamer of slaapkamer :-). Het huis bevindt zich in een meer traditionele buurt met kleine winkeltjes, broodbakkerijen, moskeeën en veel vrouwen gekleed in chador. Bij gebrek aan noodzaak, heb ik mijn haar maar weer eens laten restylen bij de Iraneze kapper op de hoek :-).

106-pltk

Iran staat nogal in de belangstelling en dan niet zozeer als toeristische trekpleister :-). Mijn brein maakt dan ook overuren ten behoeve van meningsvorming. Buiten de landsgrenzen lijkt het allemaal zo duidelijk, maar omringd door gastvrije Iranezen wordt het toch een stuk lastiger. Ik laat mijn belerende wijsvinger dus nog maar even in mijn broekzak zitten :-). Dat de website van Rolina in Iran door de autoriteiten wordt geblokkeerd, lijkt mij niet meer dan logisch :-).

105-teheran

Na een busrit met weinig slaap komen we enigszins versuft aan in Teheran. We worden door een medepassagier aan een taxi geholpen en rijden richting onze gastheer Ahmad. Deze lijkt heel wat meer cola in zijn leven gedronken te hebben dan Rezo van Art Villa Garikula, want hij gaat als een speer. We moeten even weer wennen aan deze doortastendheid en lopen, na een lekker ontbijt, versuft door het gebrek aan slaap in hoog tempo door de binnenstad van Teheran voor een eerste 'snelle' kennismaking met de stad en een aantal mensen :-). Teheran is een moderne metropool met alles erop en eraan. Het verkeer is chaotisch, maar na Tbilisi zijn we wel wat gewend :-). We passeren de gebarricadeerde Engelse ambassade, waar vorig week nog gedemonstreerd werd en horen andere versies van het nieuws. Ik weet nu al dat de beelden die ik van Iran had te eenzijdig zijn :-). Onze gastheer brengt ons onder in het appartement van zijn moeder en de werkstudio voor Rolina wordt gevormd door de tuin voor het huis. De locatie waar we oorspronkelijk naar toe zouden gaan ligt hoog in de bergen en is omgeven door te veel sneeuw :-(. Waarom zijn die gastateliers toch allemaal anders dan we verwachtten? De temperatuur is in ieder geval erg goed, dus buiten werken is wat dat betreft geen probleem. Opnieuw een uitdaging, maar vorige keer heeft dit ook mooie schilderijen opgeleverd :-).

104-gesluierd

Zodra we de Armeense grens passeren attenderen de andere vrouwen Rolina op het moment dat ze het hoofddoekje om moet. Er is in de bus geen enkele vrouw die de hoofddoek daarvoor om heeft en geen enkele man die dat raar lijkt te vinden, zoals na de grens het omgekeerde het geval is. Op straat zijn er vrouwen die helemaal in het zwart gesluierd gaan, maar ook heel veel vrouwen die de grenzen aftasten met meer modieuze kleding en make-up. Hoewel het op het eerste gezicht naargeestig lijkt, al die vrouwen in het zwart, wen je er snel aan omdat mannen en vrouwen ondanks een aantal gedragscodes gelijkwaardig met elkaar lijken om te gaan. De mensen die we ontmoeten zijn aardig, geïnteresseerd, open en goed opgeleid. Mijn geplande baardgroei, evenals gehoopte dominante positie verdwijnen als sneeuw voor de zon :-). Zo is het ook ongeveer met de weersovergang van Armenië naar Iran.

Ps. Rolina went snel aan haar hoofddoekje en voelt zich er (nog) niet onprettig bij :-).

103-met de bus

Het is toch even wennen als iemand anders rijdt :-). We slingeren uren en uren achtereen door berglandschappen. De busrit van Yerevan naar Teheran duurt dan ook slechts 27 uur :-). Hoewel de bus als comfortabel werd omschreven, bleken mij associaties hierbij toch wat af te wijken van de realiteit.....

Onze eerste kennismaking met een Iraniër, bestond uit een conflict over de zitplaats die dubbel was geboekt. De Iraniër wilde niet wijken van zijn en onze stoel en ik kon hem geen ongelijk geven, maar dat ga ik op dat moment natuurlijk niet zeggen :-). Wij willen ten slotte ook zitten! Gelukkig waren er nog wat vrije plekken en hoefden we beiden slechts vijftien minuten op onze strepen te staan, om vervolgens pal achter de man zitting te kunnen nemen :-). De busreis verliep verder conflictloos, ik had zelfs nog een aardig gesprek met de man :-).

Bij de Armeense grens moest alles en iedereen de bus verlaten om achtereenvolgends meerdere controleposten te passeren. Alles moest door de scanner, wat bij vliegen normaal is maar wij bij onze reis over land nog niet eerder hadden meegemaakt en wilden ze weten hoeveel dollars we bij ons hadden. Zo kwam iedereen te weten dat we een laptop bezitten en ongeveer tweeduizend dollar*; ideaal in een bus vol mensen met weinig geld! Verder werden onze paspoorten door de Armeense douane uitvoerig gecontroleerd op valsheid, wat waarschijnlijk te maken had met het feit dat mijn paspoort net nieuw is en afwijkt van die van Rolina. Vervolgens alles en iedereen weer de bus in om een paar honderd meter verder het geheel, maar dan de vrouwen met hoofddoek, te herhalen voor de Iranese douane. Na de Armeense controle waren onze verwachtingen van de Iranese nog gespannener -). Geen scanner; onze bagage werd zelfs helemaal niet gecontroleerd, geen vragen over geld of wat dan ook, maar allemaal tegelijk het paspoort inleveren en in een wachtruimte met een kopje thee en een toilet (ook niet onbelangrijk), wachten tot ze weer uitgedeeld worden. Onze medepassagiers waren zeer behulpzaam en geïnteresseerd in ons en niet in de computer en het geld, want dat hebben we nog steeds :-).

*we kunnen namelijk niet pinnen in Iran en de creditcard is ook waardeloos

102-stoere verhalen

Anahit schuifelt op haar pantoffels en in haar legging met tijgerprint door het appartement op de bovenste verdieping van een gebouw in het centrum van Yerevan. Ik vraag me af of ze ooit buiten komt? Haar twee zoons verplaatsen zich dagelijks met hun slaapspullen door het appartement op zoek naar een vrije slaapplek :-). Afgelopen nacht was dit de bank in de huiskamer, want het is druk in de homestay van Anahit. We ontmoeten er andere reizigers, met stoerdere verhalen dan de onze :-). De 'gevaarlijker gebieden' schijnen hierbij altijd het mooist te zijn en dit wordt graag met je gedeeld. Je eigen twijfel hierover roept altijd weer belerende woorden op van de 'ervaren' reiziger. Een vreemd soort competitie, waar we ons graag verre van houden...... Oorbel uit, sluier om en hup naar Iran :-).

101-yerevan

100-een kleine wereld

Gisteren kreeg ik een e-mail van Darchak die we eerder in Turkije een paar keer een lift hadden gegeven. Hij heeft geen visum voor Iran gekregen in verband met zijn Amerikaanse paspoort. Daarop heeft hij besloten via Georgie te reizen. In Kutaisi belande hij opnieuw in 'mijn' auto op weg naar de homestay van Giorgi, die mijn auto heeft gekocht :-)).

99-onderweg

Iedereen in Tbilisi denkt dat het postkantoor op zondag dicht is, behalve de drie vrouwen die er werken of eigenlijk wachten tot ze weer naar huis kunnen :-). Wij waren dan ook een exotische onderbreking met post voor Nederland en Rusland. Onze Oost-Europa reisgids wilde we vast vooruitsturen naar Sint-Petersburg, maar helaas bleek er een boycot te zijn :-(. Om de dames verder te plezieren, zijn we later op de dag nog met een rol schilderijdoeken op bezoek gegaan. Terplekke naaiden ze er een katoenen hoes om heen en werd deze verzegeld met was en stempel. De rol van 10 kilo is nu onderweg naar Groningen. Wij en onze geboycotte reisgids met de taxi naar Yerevan. Een rit van zo’n 6 uur met marshrutka, maar die onze speedy taxichauffeur in zo’n 4 uur klaarde, voor ongeveer dezelfde prijs :-). We scheurden door mooie berglandschappen en zaten plotseling weer in de sneeuw. Rolina zag van dit mooist wat minder aangezien ze probeerde met gesloten ogen de misselijkmakende autorit de baas te blijven :-). Mij stond het angstzweet op het voorhoofd bij het verlaten van Georgie in afwachting van die ene vraag, waarop de hele nachtmerrie weer zou beginnen; waar is uw auto Mr. Giesen? De douanier stelde deze vraag gelukkig niet, dus kon ik opgelucht doorlopen en in de rij gaan staan voor het visum van Armenie. In Yerevan ons eindelijk van die zware Oost-Europa editie van de Lonely Planet ontdaan. De post ging hier 'gewoon' in zes weken naar Rusland :-).

98-achtergelaten

Naast de trouwe vierwieler laten we ook wat kleren, schoenen en boeken achter in Georgie. Want verder reizen als rugzaktoerist vraagt om gewichtsreductie :-). De thermoskan die we net voor vertrek uit Nederland nog van mijn moeder hebben gekregen en erg handig bleek te zijn, zullen we na de auto nog het meest gaan missen :-).

Ps. Rolina heeft ook wasgoed achtergelaten. De andere schilderijen zijn afgespannen, helaas moest ze alle spielatten achterlaten, en de doeken naar Nederland verstuurd.