134-zwemmen

Met bezwete hoofden en plakkerige kleren staan we bij de receptie van het zeer luxe Meridan Hotel te onderhandelen over een duik in hun zwembad. Het is toch al weer een aantal maanden gelden dat we hebben gezwommen; toen ook in een hotel en wel in Tokat in Turkije. Ondanks dat we de prijs weten te halveren, blijft het een prijzig uurtje zwemmen in een verder verlaten zwembad in de kelder van het hotel. Maar hoe heerlijk...... Een kamer in dit hotel kost per nacht evenveel als ons shabby onderkomen voor de hele maand. Je hebt dan wel een prachtig uitzicht over de smerige Sabor Mati rivier met aan haar oevers een uitgestrekte sloppenwijk. Dat moet toch een goed gevoel geven, lijkt me! Dan heb ik het nog niet eens over het voordeel van ongelimiteerd gebruik van hun zwembad :-).

133-heilige koe

In Ahmedabad lopen de koeien in het wilde weg. Als weggebruiker gedragen ze zich al niet veel anders dan de doorsnee Indier. De koeien hebben alleen geen claxon om hun naderende aanwezigheid aan te kondigen. Aangezien de koe heilig is voor Hindu's wordt er zorgvuldig om de dieren heen gemanoeuvreerd, dit in tegenstelling tot mensen. Een even niet zo alerte richshaw bestuurder voor ons, presteerde het gisteren echter om een heilige koe te vloeren. Vol verwachting over de gevolgen van dit goddeloze gedag, bleek de betreffende richshaw gewoon door te rijden. Enorm teleurstellend natuurlijk! :-).

132-verkoelend

In Nederland verlangde ik altijd naar de zon, vermoedelijk omdat deze slechts incidenteel verschijnt. In India met een overdosis aan zon met bijbehorende temperatuur verlang ik naar sneeuw en kou :-). In de buurt van Kanoria Centre For Arts heb ik op straat een tweedehands boekhandeltje getroffen, met veel engelse boeken. Tijdens het afdingen voor een boek, bleek dat ze een uitleenregeling hebben. Je koopt het boek, maar als je het boek weer inlevert krijg je op 20 roepies na je geld terug :-). Ik bevind me weer in Turkije in Kars, met het boek Snow van Orhan Pamuk. Heerlijk verkoelend, maar zodra ik de bladzijde omsla, begin ik weer te zweten......

131-air

Met de nachtbus van Nasik naar Ahmedabad gereden; een 12 uur durend evenement. De stoelen waren comfortabel genoeg om te slapen, maar de claxon -met speciale melodie- gaf ons niet echt de kans. Men toetert hier ook om aan te kondigen dat men er aan komt, want naar links of naar rechts uitwijken, lijkt geen optie. Overal hoor je het geluid van claxons met als gevolg dat je niet meer weet waar je op moet reageren. Hoewel het verkeer absoluut minder hectisch is als in Iran, heb ik nu ondanks of dankzij het vele geclaxonneerd al twee ongelukken gezien. Versuft komen we aan in Ahmedabad en gaan rechtstreeks naar het Kanoria Centre For Arts, waar Rolina weer een maand gaat werken. We hebben in de buurt een gruzeligge kamer gevonden, die we voor een mand thuis noemen. Niet onbelangrijk hier is dat ons optrekje gezegend is met een airconditioner. In Nederland een fijna bijkomstigheid tijdens de sporadische warme dagen, hier bittere noodzaak wil je het nog een beetje aangenaam hebben :-). Wil je vast voorbereid zijn op de klimaatsveranderingen dan kan ik je doorverwijzen naar mijn broer die handelt in deze apparaten :-).

130-weerstand

In Nasik brengen we een bezoek aan de heilige rivier, waar iedereen die zijn ziel wil verlossen een bad in neemt. We worden ook uitgenodigd voor een duik in het heilige water. Hoewel het stromende water een ware verleiding vormt bij deze temperaturen, vrees ik vooral van mijn gezondheid verlost te worden :-). India is een prachtig land met aardige mensen, maar zooo smerig. Ik zal nooit een Indiase schoonmaker in dienst nemen, mocht die gelegenheid zich al voordoen :-). Het is verbazingwekkend hoe de mensen hier leven zonder ziek te worden of het vrolijke hoofdschudden –ja en nee gecombineerd- moet een symptoom zijn :-). Ze moeten echt een ijzersterke weerstand hebben! Voor wij alleen al overwegen om naar India te gaan, staan we al stijf van de vaccinaties, moeten we in het land zelf dagelijks slikken tegen malaria, kunnen we beter geen water drinken of er in zwemmen, en eten of drinken op straat wordt ook al niet aangeraden. Al deze richtlijnen volgend, was het toch knap van me om in India binnen twee dagen ziek te worden. Ook Rolina’s maag bleef uiteindelijk niet geheel onberoerd :-).

129-happy journey

Rolina ziet zich zelf nog graag als backpacker, met aanverwante krappe beurs. Op aanraden had ze een tweede klas plek zonder airconditioner gereserveerd in de trein van Aurangabad naar Nashik. Het is de goedkoopste optie om zo per trein te reizen, dus we waren zeker niet de enigen. Bij het binnenlopen van de trein begon ook meteen de bestorming ervan. Het enige resultaat van beleefdheid in dit soort situaties, is dat je achterblijft op het perron. Kleine kinderen en oude van dagen vertrappend, komen we met behulp van Sunil op onze gereserveerde plekken terecht. De Indiërs zijn overal en presteren het zelfs om in de bagagerekken te zitten Ik heb blijkbaar geen last van claustrofobie, want ik heb nog nooit in zo’n volle trein ‘gezeten’! Terwijl de trein overbevolkt is, weten verkopers van allerlei drink en etenswaar zich zelf met flink duwen en trekken nog een weg door deze trein te banen. We komen al snel tot het inzicht dat het nobel lijkt om op gelijke voet met de Indiërs te reizen, maar dat het natuurlijk volkomen asociaal is. Wij kunnen gemakkelijk een ‘duurder’ kaartje betalen en zo ietsje pietsje meer ruimte over laten aan hen die dat niet kunnen. We schikken nog wat verder in en kunnen zo nog een kind aan een zitplaats helpen. Gelukkig duurt de reis maar 4 uur :-). De trein inkomen is ongeveer even lastig als eruit. Want zodra de trein stopt wordt deze weer bestormd door mensen die denken dat je sneller binnen bent als je anderen niet eerst laat uitstappen. Na ons door een menigte heen geworsteld te hebben, belanden we eindelijk op het perron. Ik moet eerst even bijkomen van deze 'trip' en gooi het treinkaartje met in grote vette letters ‘HAPPY JOURNEY’ snel in de prullenbak. Rolina is inmiddels genezen van haar backpackers nostalgie :-).

128-tours

De gezonde berglucht weer verlaten in ruil voor de autogassen van Pune, op weg naar Aurangabad. In Aurangadad ons door een gids laten overhalen om per auto richshaw de bezienswaardigheden inclusief de Ellora caves te zien. Eigenlijk huiverig voor gidsen en tours, maar soms toch ook te lui om alles zelf uit te zoeken en te regelen bij 42 C, viel deze tour enorm mee :-). Onze gids Nasir was vooral erg handig bij het vinden van een mooie markt en het nemen van foto’s daar. Rolina moet over een aantal dagen weer aan het werk, dus inspiratiefoto’s zijn een hot item. Overmoedig door deze ervaring, hebben we meteen een groepstour geboekt voor de volgende dag naar de Ajanta caves. In een rammelende bus met veelbelovende, maar niet werkende ventilatie, begeven we ons met voornamelijk Indiase toeristen naar de Ajanta caves. Zo’n twee uur later arriveren we bij de caves, waar we in hoogtempo doorheen geloodst worden. Hierbij vertelt de gids vermoedelijk zeer interessante wetenswaardigheden, maar zijn Indiaas Engels gecombineerd met de akoestiek van de caves gaat voor een groot deel aan mij voorbij. Ik probeer de groep bij te houden, terwijl Rolina druk in de weer is met het fotograferen van de gedecoreerde caves. Ik heb weer even genoeg van caves en neem me voor de zoveelste keer voor om geen georganiseerde tours meer te doen :-).

127-weemoedig

Matheran biedt prachtige vergezichten die je kunt bereiken te voet, te paard of in een rickshaw. Spierpijn in de benen en langdurig aandringen van een paardenjongen, haalde ons over om het punt dat bekend staat om zijn mooie zonsopgang maar op een paard te bereiken. Zo zaten we om 5.15 uur op een paard en hobbelde in het donker richting het uitzichtpunt. Dit had ik ooit nog wel eens met mijn vader willen doen, die een grote liefhebber was van cowboyfilms. Ik stelde me voor hoe deze kleine man er uit zou zien op zo’n groot paard met hoed en (natuurlijk) een marlboro cigaret :-). Voor ik in de lach schoot, spoorde de jongen de paarden aan en moest ik me snel vastgrijpen, om niet van het paard te vallen. Misschien kan mijn nichtje me ooit leren hoe je paard moet rijden, want die is hier geloof ik heel wat bedrevener in. De zonsopgang was prachtig en ik heb nu niet alleen maar spierpijn in mijn benen :-).

126-matheran

Bombay; de kleurrijke stad met zijn geur van urine, afval, rottend vlees, kruiden en wierrook hebben we na drie dagen verlaten om in de bergen weer wat frisse lucht binnen te krijgen. Teheran was tenslotte ook niet de meest gezonde plek op aarde :-). We zitten nu in Matheran; with healthy climate, beautiful surroundings and un-polluted air, aldus de folder van het hotel. Dat er twee keer per dag de stroom uitvalt en dat dit wordt opgevangen door een aggregaat die een ongelofelijke herrie maakt en een flinke dosis uitlaatgas produceert heb ik toch echt nergens gelezen. Dat het in Matheran wemelt van de apen en we ze zelfs over het golfplatendak van onze hotelkamer horen lopen, was ook een verassing :-). Gewapend met een waterfles, bleek al snel dat deze apen de mens op een gepaste afstand van 1 meter houden :-).

125-armoede

Er is onmiskenbare armoede in India. De slopenwijken rond Bombay laten wat dat betreft niets aan de verbeelding over. Met de trein Bombay verlatend heb je een beschamende kijk op de overlevende mens zich bewegend in een grote afvalberg. Het is zo overweldigend dat ik niet weet wat ik er mee moet………

Me nog even kort georiënteerd op vrijwilligerswerk in Ahmedabad, waar Rolina weer een maand gastatelier heeft. Tot nu toe alleen maar plekken gezien gerelateerd aan zielige dieren, hoe is het toch mogelijk? Dan maar zoveel mogelijk geld uitgeven in India! :-).

124-record

Me blijkbaar net iets te enthousiast gestort op het pittige vegetarische eten met als resultaat dat ik al naar twee dagen India, wat vast een record is, aan alle kanten leegloop. Een goede vakantiebestemming, mocht je aan gewichtsreductie willen doen en net als ik een zwakke maag hebben :-). Rolina heeft echt nergens last van en eet de heerlijkste maaltijden, terwijl ik mijn zoveelste schaaltje droge rijst met moeite naar binnen krijg.

123-wasgoed bombay

122-aapjes

Een uitstapje gemaakt naar Elephanta Island, dat ons direct huiverig heeft gemaakt voor apen. De apen stelen je hier letterlijk het brood uit de mond. De op het oog zo liefelijke beesten blijken redelijk valse krengen te zijn!

121-hemel en hel

In Bombay de toerist uitgehangen samen met alle vakantievierende Indiërs. Na alle kerken en moskeen, was de Jain Temple een welkome afwisseling. Jains zijn in woord en daad geweldloos, wat je van weinig ander religies kunt zeggen. Ze eten geen vlees en hebben zelfs monddoekjes, om niet per ongeluk een beestje te vermalen. Een fijn contrast met de vleesmarkt waar we later langs lopen. De vleesmarkt zit naast de groente markt in een donker hol. De ingang wordt gemarkeerd door de rottende geur van kadavers, die een onneembare grens moet vormen voor iedereen met een beetje reukvermogen :-). In het donker bewegen zich half ontblote mannen onder het bloed in de weer met allerlei dierlijke delen. Hemel en hel heb ik nog niet eerder zo duidelijk verbeeld gezien…….. :-).

Ps. Terloops nog gevraagd als figurant voor een Bolywoodfilm :-).

120-bombay

Met een tijdverschil van 3 uur, een temperatuursverschil van zo'n 10 graden en vrouwen in kleurrijke gewaden met onbedekte lichaamsdelen, is India toch wel een aardige overgang. Ik heb het gevoel in een sauna te zijn terechtgekomen, waarvan ik de uitgang niet kan vinden en dan moet de monsoon nog beginnen :-). In Iran kon je zonder omkijken heerlijk in het park neerploffen, maar in India zijn de zwerfhonden weer terug van weggeweest. Met de zwerfhonden is ook de armoede op straat terug, alsof deze twee onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Gewoon ‘hond in de pot’, lijkt mij :-). Je kunt hier overigens op iedere straathoek heerlijk vegetarisch eten en alle denkbare Lonely Planets zijn hier te koop. Gek dat je opeens de neiging hebt allerlei uitgaven te willen aanschaffen, na er een maand vergeefs naar gezocht te hebben. Gelukkig heb ik deze neiging niet met bier :-).

119-het ware verhaal

Nu we veilig en wel Iran hebben verlaten kan ik net als de onlangs vrijgelaten Engelsen eindelijk het ware verhaal schrijven…………:-). Iran was een geweldige beleving met zeer vriendelijke mensen, het meest gevaarlijke aan Iran is wel de straat oversteken in Teheran :-). Toch had het land ook iets beklemmends en als ongelovige heb ik misschien toch een lichte voorkeur voor Gandhi i.p.v. Khomeini, die me bij iedere transactie vanaf het bankbiljet aanstaart :-).

Rolina heeft haar werkperiode in Teheran afgesloten met een art-gurilla in de buurt waar we woonden. Gewapend met vrouwen in chador geknipt uit behangpapier, heeft ze een aantal buurtwinkeltjes bezocht en de behangpapieren vrouwen kortstondige een plek gegeven. De eigenaar van een klein groentewinkeltje vond het maar niets deze vrolijke behangpapieren chadorvrouwen in zijn etalage! Een wat progressiever Iran is van hem dan ook voorlopig niet te verwachten :-).

Ons ambassade verhaal eindigde, na nog enkele telefoontjes, met een kort onderhoud op hoog niveau :-). Nadat we een aantal vragen, blijkbaar naar tevredenheid hadden beantwoord kregen we het inmiddels felbegeerde visum, nog voordat het vliegtuig ging :-). Op het vliegveld vroeg ik me plotseling af of de Iranesen net zo vliegen als ze autorijden en of ze ook perzisch tapijt in het vliegtuig hebben? :-). Rolina vroeg zich vooral af of ze haar hoofddoek af mocht doen zodra het vliegtuig van de grond was :-).

118-het boek

In Iran is er geen enkele Lonely Planet te vinden van een ander land dan Iran zelf. Dit is geen ramp, maar maakt je net iets hulplozer als je het vliegveld van Bombay uitloopt en bestormd wordt door allerlei aanbieders van vervoer en overnachtingsplekken :-). Uiteindelijk lukt het via internet in contact te komen met een andere reiziger in Teheran die haar Lonely Planet van India wel aan ons wil verkopen. Toch fijn om alvast te hebben :-). Het zou ook fijn zijn om alvast een visum voor India te hebben, tenslotte vliegen we morgenochtend om 06.00 uur naar Bombay :-.

117-incredible India

De slogan die bij de Indiase ambassade de muren siert, wordt snel realiteit 'incredible India'. Na drie dagen bellen we Mr. Daangri zoal afgesproken, op een naar het blijkt Indiase vrije dag; of we het morgen maar weer willen proberen. Er blijkt nog niets gebeurd te zijn met onze aanvraag omdat we eerst nog geld moeten deponeren, aldus Mr.Daangri de volgende dag. Waarom ze dit niet meteen gezegd hebben, maar hier eerst vier dagen over moeten nadenken, is mij weer eens een raadsel. Wij weer naar de Indiase Ambassade, wat in een stad als Teheran, met bijna evenveel inwoners als Nederland, een hele onderneming is. Op weg er naar toe, maar eerst weer even op de thee bij de Disciplinary Force for Islamic Republic of Iran Department for Aliens Affair, om te zien of ons visum van Iran verlengt is. Dit verloopt soepel en we mogen in Iran blijven tot 22 mei :-). We hebben nu ons paspoort terug, want stel dat de Indiase Ambassade hier onaangekondigd naar vraagt, wat zeker niet ondenkbaar is :-). We willen het verschuldigde bedrag afgeven, maar zowel de man van de receptie als de dame achter het andere loket met tralies, wil het niet aannemen. De man van de receptie, die hopelijk geen voorbode is van de Indiase cultuur, neemt na een aantal van het kastje naar de muur bewegingen uiteindelijk een deel van het geld in ontvangst. We proberen weer in contact te komen met Mr.Daangri, die zich alleen telefonisch laat benaderen. Wat gezien de frustraties van andere visa aanvragers, meer dan begrijpelijk is :-). We krijgen naar lang proberen en wachten eindelijk de man aan de lijn, die vermoedelijk maar een paar meter van ons vandaan zit, met een nieuwe versie van het oude verhaal. We kunnen zondag weer bellen........ 'incredible India', ik heb er zin in :-).